Specjał nr 2 — Klan, który pragnie (Itachi)

Specjały są integralną częścią fabuły, ściśle powiązanymi z Ogniem Konohy. Jeśli chcesz poznać całą historię, przeczytaj również je!

To wszystko wydarzyło się, zanim byłem w stanie zrozumieć, czym była siła, która napędzała mój klan. Uchiha zawsze wierzyli, że mogą sięgnąć dalej. Ich nie krępowały granice wyznaczane przez zwykłych ludzi. Moc Sharingan nie zatrzymywała się w oczach, pustoszyła umysł i spaczała pojmowanie świata. W naszych głowach staliśmy się niezwyciężeni.

Członkowie tego klanu chcieli posiąść zakazaną moc.

Już od samego początku byliśmy skazani na klęskę. Przegraliśmy z chwilą, kiedy Izuna Uchiha wykrwawiał się w ramionach swojego starszego brata. Nienawiść, krążąca w naszych żyłach, pokonała wszystkich. Nikt nie był w stanie się jej oprzeć — nawet Madara, najsilniejszy z nas.

Członkowie tego klanu mieli zbyt wielkie ambicje.

Władza nad wioską miała powrócić w nasze ręce Zapewnienia padały z ust Hashiramy, Tobiramy i Hiruzena chociaż obiecywali tylko skrawki. Zamiast tego byliśmy coraz bardziej ograbiani z przywilejów wraz z nastaniem rządów kolejnych Hokage, spychani w dalszy kąt osady. Pokora nigdy nie była mocną stroną Uchiha. Ojciec wierzył, że nastał odpowiedni czas, aby odzyskać należną nam pozycje. Powtarzał, żebym pamiętał, gdzie przynależę. On zawsze był najpierw Uchihą, zaraz później shinobi, człowiekiem, a na końcu konoszaninem. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć jego słów. Nasze myśli nie mogły się odnaleźć. Był ślepym głupcem, pomimo posiadania ponadprzeciętnych oczu. Zawsze wiedziałem, że dla nas nie ma szansy na odkupienie.

Członkowie tego klanu nauczyli się sięgać po niemożliwe.

Shisui miał wielkie plany. Był jednym z tych nielicznych ludzi, którzy marzyli w ciszy, nie wykrzykując całemu światu, do czego dążą. Może dlatego tak łatwo było mu uwierzyć, że nawet Uchiha mogą zjednoczyć się z innymi klanami, stać się integralną częścią większej wspólnoty. Może miłość i bezgraniczne oddanie wypisane w jego oczach pozwoliły mi zaufać jego nierealnej wizji świata. Nauczył mnie, że bronić to, co najważniejsze należy z cienia, a szukanie poklasku może nas tylko zgubić. Klan, który żył nienawiścią, zawsze kochał najbardziej. Był gotów z tej miłości zamknąć ich wszystkich w nieskończonym Kotoamatsukami*. Po tylu latach nadal nie potrafiłem winić go za brzemię, które spadło na moje barki.

Członkowie tego klanu pragnęli zbyt wiele i musieli zostać ukarani.

 Konoha, miesiąc po pierwszym egzaminie na chunnina

Nie powinno mnie tu być, to rzecz równie oczywista, jak następstwo nocy po dniu. Jednak nie potrafiłem oprzeć się pokusie i brnąłem dalej za pragnieniem w objęcia kostuchy. Rodzinne dojutsu sięgało daleko poza oczy i nakazywało iść tam, gdzie nie było już dla mnie miejsca. Potwór, którym zgodziłem się być, nie powinien mieć marzeń.

— Kim jesteś? — spytała wyrwana ze snu. W bladym blasku księżyca jej różowe włosy wyglądały na białe.

Bycie nieuważnym było do mnie niepodobne. Równie dobrze, mogłem podświadomie pragnąć, żeby mnie ujrzała. Podejrzaną postać, skrytą w ciemności nocy niczym mara i wstrętne dziwadło. Miała się bać, uważając niespodziewanego gościa za koszmar. To powinno sprowadzić mnie na ziemię.

— Znam cię. — Na jej usta wypłynął spokojny uśmiech.

Naiwna. To wszystko było złe, karmiło moje pragnienia. Nadzieja nigdy nie przyniosła niczego dobrego, tylko posyłała romantycznych głupców na tamten świat.

— Uważaj, moja matka może wejść. Często wkrada się tutaj. Choć puszcza mnie na niebezpieczne misje, to nocami sprawdza czy bezpiecznie śpię. Koniec końców nie zrobiłaby wiele, nie umie złapać w dłoń kunaia.

— Uśpiłem ich.

— Och? — Wciąż była bezmyślnie spokojna, a oczy patrzyły na mnie naiwnie i ufnie. Dzięki Bogu, że wojna się skończyła. Nie przeżyłaby jej.

— Nie zapytasz, czy nic im nie zrobiłem?

Poręciła głową. Uśmiech, który zakradł się na jej usta, był tak beztroski, że zapragnąłem go ukraść.

— Pamiętam cię, choć jak przez mgłę. Kojarzę z tobą poczucie bezpieczeństwa, nie skrzywdziłbyś moich rodziców. Technika iluzji?

Przytaknęłam zahipnotyzowany jej własnym genjutsu. Zielone oczy zdawały się wwiercać głęboko w moją duszę.

— Muszę już iść. Zabiorę ze sobą twoje wspomnienia.

— Kiedy wrócisz? — spytała zmartwiona.

— Prawdopodobnie nigdy.

Na jej jasnej twarzy rozkwitł czysty uśmiech.

— Czemu mam wrażenie, że kłamiesz?

Pragnąłem jej zaufania. Po szczeniacku i bezmyślnie chciałem go na własność. Mieć o czym myśleć podczas ciemnych nocy, kiedy po raz kolejny wyrwałem się z objęć śmierci. Ale to zbyt wiele jak na narzędzie, którym zgodziłem się zostać.

Ciekawe kiedy zostanę ukarany. Tak jak reszta mojego klanu.

*Z WIKI: Kotoamatsukami jest ostatecznym genjutsu Mangekyō Sharingana, należącym do Shisuiego Uchihy. Ta technika pozwala użytkownikowi przejąć kontrolę nad umysłem przeciwnika. To Genjutsu najwyższej klasy, ponieważ ofiara nawet nie zdaje sobie sprawy, że jest manipulowana.

Krótki wiem. Ale, ale! Spokojnie ludu, czasy palenia na stosie skończyły się wieki temu xD Poza tym specjały będą w formie miniaturek.

Ufff, jest po 23, udało mi się na szczęście wrzucić rozdziały w poniedziałek. Nie zapomnijcie zajrzeć do specjału nr 1 – Patrząc z góry dodanego parę chwil wcześniej. Do zobaczenia za tydzień! 

Buziaki~