1. Konoszański medyk

Wątłe ciało stojące za tobą uderzyło o kamienną posadzkę groty. Wiatr dudnił przez wyrwę w ścianie i suficie, podrywając umazane krwią włosy w szalonym tańcu. Nie było po co odwracać wzroku, dobrze wiedziałaś, że to starsza Chiyo leżała tam jeszcze ciepła i wciąż pachniała życiem. Może nawet drgała, podobnie jak mężczyzna, który jako pierwszy zmarł na twoim stole operacyjnym. Wprawdzie po śmierci dość szybko przestaje działać mózg, ale niektóre sfery układu nerwowego w dalszym ciągu pozostają aktywne. Mogą wprawić denata w ostatni taniec — danse macabre.

W brzuchu nadal czułaś ostrze katany. Jeśli ją wyjmiesz, wykrwawisz się w niespełna dwie minuty. Jeśli zaczniesz leczyć ranę, komórki ciała będą próbowały wchłonąć stal jak nowy element ciała.

Za dużo, pomyślałaś.

Doskonale to wiedziałaś i myśl ta była niepotrzebna, zajmowała jedynie bezcenny czas.

Najlepszym wyjściem było podjęcie leczenia. Kiedy krew zacznie spokojnie krążyć, musiałaś tylko wyrwać katanę jednym zgrabnym ruchem, modląc się, aby nie zabrała ze sobą fragmentów ciała i uleczyć się od nowa. Nie było tu mowy o wyliczeniach, doświadczeniu, przeczuciu — wszystko zależało od szczęścia lub jego braku.

Zielony obłok czakry pojawił się wokół ostrza, zabierając odrętwienie ciała i umysłu.

— Intrygujące — powiedział twój przeciwnik, a jego głos był zadziwiająco zadowolony.

Ach... głupie dziecko, pomyślałaś. Będąc u schyłku istnienia, całkowicie zapomniałaś w jakiej innej sytuacji się znajdujesz. Odwróciłaś się i odskoczyłaś na tyle sprawnie, na ile pozwalał ci obecny stan. Celowo wylądowałaś na klęczkach, bo w sekundzie kiedy stopy dotknęły ziemi, zwinnie wyrywałaś katanę ze swojego ciała. Na szczęście ostrze nosiło na sobie jedynie ślady krwi.

Sapnięcie wydobyło się z wąskich kobiecych ust, a razem z jego dźwiękiem poczułaś metaliczny posmak krwi.

Podmuchu chakry, która z ciebie ulatuje, nie można zobaczyć, ale widzisz jak włosy Akasuny lekko drgały. To nie sprawka wiatru, nawet nie zauważyłaś kiedy ustał. Podtrzymywałaś się rękoma przed upadkiem, więc nie było mowy o przyłożeniu dłoni do rany. Musiałaś skoncentrować energię witalną na krytycznym miejscu, nie dotykając go bezpośrednio. I zrobiłaś to, po raz pierwszy w swoim życiu.

— Czy wiesz coś — szepnęłaś u kresu sił. Mimo antidotum wciąż czułaś żelazne odłamki w ciele, chociaż nie wpływały na ciebie jak w przypadku chłopaka z Suny. To organizm próbował zwalczyć obcą materię. — Co wiesz o Orochimaru?

Usłyszałaś jego śmiech, choć bardziej przywodził ci na myśl klekot obracających się szybko kół zębatych.

— Dziękuję za wyleczenie twego ciała, młody medyku. Będziesz jedną z moich najpiękniejszych lalek.

Och bogowie…

Całkiem zapomniałaś, prawda? Nie miałaś już niczego w zanadrzu. Truchło Chiyo leżało nieopodal. Chakra użyta na leczenie, była końcówką rezerwy i mimo zasklepionej rany, czułaś paraliż całego ciała, jego otępienie.

Kątem oka spojrzałaś na jego pierwotną kukłę. Zauważyłaś w niej charakterystyczną dziurę, w której brakowało rdzenia. To musiało być źródło jego świadomości. Chwyciłaś katanę, którą zdążyłaś już dobrze poznać.

Dogłębnie, powiedziałabym.

Kukła przed tobą ubrana była w jakąś długą szmatę. Zastanawiałaś się czy rdzeń spoczywał w tym samym miejscu, ale przez materiał nie sposób było cokolwiek zobaczyć. Mogłaś po prostu przebić kawałek drewna mieczem. Jeśli to go nie zabije, to może unieruchomi, do cholery, wystarczyło go spowolnić! Chciałaś wstać, ale kolana drżały nieporadnie, nie czułaś swoich stóp. Zbyt mało krwi krążyło w twoich żyłach. 

Postać o wściekle czerwonych włosach zatrzymała się dziesięć metrów przed tobą. Jedyna ręka, jaka mu pozostała, poruszała się w wymyślny sposób, właściwy tylko dla marionetkarzy. Widziałaś, że wprawia w ruch kukłę Ojca i miałaś absolutną pewność, że nie zdołasz nawet drasnąć drewnianej powłoki.

Zacisnęłaś palce na rękojeści miecza — była całkowicie zwyczajna, zrobiona z lichego drewna. Nikt nawet nie zadał sobie trudu, żeby ją pomalować lub przewiązać kawałkiem materiału. Żałowałaś, że nigdy nie nauczyłaś się prawidłowo posługiwać kataną, tak by stała się przedłużeniem twojej ręki.

Wielka szkoda. Walka kataną zawsze wydawała się taka piękna, zupełnie różna od bezmyślnego rzucania kunaiami.

Jeśli miałaś zginąć, to tylko na swoich warunkach.

Srebrne ostrze zalśniło na jej jasnej, porcelanowej szyj. W zielonych oczach młodej kunoichi Sasori widział zawód i rozczarowanie. Miał niespełna sekundę na podjęcie decyzji, bo w jej ruchach brakowało wahania czy strachu. Tak naprawdę od jakiegoś czasu wiedział, co chce zrobić z konoszańskim dziewczęciem. A kiedy dostrzegł jak używa leczniczego jutsu... Cóż, słabość do medyków pozostanie w nim już na zawsze.

Gdyby był bardziej ludzki, może by nie zdążył. Na szczęście, był niemal całkowicie marionetką.

Witam, tutaj Sayuri7. Do licha, skąd ta siódemka?! Już śpieszę z wyjaśnieniami. Można pomyśleć, że to liczba boska, dlatego ją wybrałam. Mogę być siódmym dzieckiem z kolei w jakiejś rodzinie amiszów, tak w Polsce też takie są. Może mam tylko siedem palców łącznie u obu dłoni, nieprzyjemna pamiątka po wojnie w Wietnamie. Może dlatego, że samo Sayuri było zajęte, a ponieważ tej liczbie przypisują szczęście i pomyślność, to chciałam trochę go uszczypnąć dla siebie. Może to siódma wersja Sayuri, wyhodowana w jakimś laboratorium, o którym nie macie pojęcia (te obok farmy amiszów na Podlasiu), ostatni, doskonały klon cudownej istoty. Wybierzcie sami, ale podpowiem Wam, że do dziś śnią mi się oryginalne wietnamskie sajgonki, które próbowałam podczas służby. Eh, co zrobiłeś na wojnie, zostaje na wojnie.

Miło mi Was poznać ^^