16. Danna

Sasuke obudził się wstrząśnięty i zlany potem. Już dawno nie zapadł tak głęboko w sen. Nie miał najmniejszego pojęcia, co działo się wokół niego. Pokój, który zajmował, był pogrążony w mroku. Niedaleko swojego łóżka usłyszał czyjeś kroki. W ciemnym pomieszczeniu ktoś próbował go podejść, okrążyć, zaszczuć. Otworzył gwałtownie oczy i spojrzał na świat przez pryzmat swojego sharingana. Dookoła było całkowicie pusto, nie dostrzegł niczego niecodziennego. Nie zobaczył żywej duszy, jednak kroki nie ustały. Powoli wciągnął powietrze przez nos. Starał się pozostać racjonalny, ale kiedy odległość od niewidzialnego przybysza zmniejszyła się jeszcze bardziej, zerwał się gwałtownie z łóżka. Z jego ciała, na wszystkie możliwe strony, uderzyły błyskawice chidori.

Zaklął pod nosem, kiedy nie dostrzegł wroga. Rozbudził resztę domowników. Słyszał ich podniesione głosy. Niepotrzebne zamieszanie. Dlaczego postąpił tak głupio?

– Sasuke! – Krzyk Suigetsu dobiegł z drugiego końca niewielkiej chaty. Już chciał mu powiedzieć, żeby był czujny, że ktoś musiał go śledził podczas wędrówki z Yuki i teraz atakuje... Ale dostrzegł jego oczy. Nie były fioletowe jak zazwyczaj, przynależne do rodu Hozuki, a niesamowicie czarne. Patrzył w oczy setek poległych Uchiha i dopiero wtedy wstrząsnął nim dreszcz paniki. To nie było normalne. Kiedy towarzysz broni otworzył usta, Sasuke nie usłyszał jego głosu, zamiast niego odzywał się zmarły ojciec.

– Coś uczynił, synu? Nie pragniesz mnie pomścić?

Uchiha krzyczał, nie myśląc nawet, jak nierzeczywiste było to zdarzenie. Wrzeszczał, a błyskawice raniły to, co kiedyś było jego kompanem. Sekundę później do jego uszu dobiegły chaotyczne kroki pozostałej dwójki członków Hebi. Wiedział, że znów zobaczy  czarne oczy Fugaku. Nie chciał w nie patrzeć. Musiał się ich pozbyć.

Sasori nigdy nie lubił Ame-Gakure. Pal licho, że był drewnianą kukłą, bo zaimpregnował swoje ciało wystarczająco dobrze, żeby deszcz nie stanowił dla niego zagrożenia. Chodziło raczej o przyzwyczajenie z dawnych lat. Jako rodowity mieszkaniec Suny nigdy nie potrafił przyzwyczaić się do zbyt dużej ilości opadów. Chyba tak zostanie na zawsze.

Od dobrej godziny był obserwowany przez wszystkowiedzące, oceniające i władcze oczy Konan. Wyglądała na niezadowoloną, gdyż Skorpion zażyczył osobistego spotkania z Liderem. Niezwykle lubił wyprowadzać ją z równowagi.

Miał nadzieje, że Itachi nie zrobi nic głupiego.

Muszą przez chwile zająć się sobą, kiedy Sasori-sensei wykonuje bardzo ważną misję, pomyślał.

– O co chodzi, Akasuna? –  zabrzmiał donośny głos Paina, zanim Sasori zdołał zobaczyć jego sylwetkę.

Ostatnie piętro wieżowca, najwyższego budynku w Ame-Gakure, było całkowicie puste. Szare, betonowe ściany straszyły nijakością. Może jakiemuś pseudo artyście ten industrialny styl mógłby przypaść do gustu, ale on do nich nie należał. Wychodził z założenia, że sztuka nie może być pustką, a pozostawienie pewnej powierzchni czy płótna bez najmniejszej ingerencji nie powinno zostać nazywana dziełem.

Deszcz cały czas wdzierał się do środka przez puste, pozbawione szyb, okna. Z mroku wielkiego, pustego korytarza wyłoniła się sylwetka przywódcy Brzasku. Skierował swoje kroki do tej części pomieszczenia, gdzie dochodził słaby blask żółtej jarzeniówki zawieszonej tuż nad głową Konan.

– Czy możemy porozmawiać na osobności?

Sasori wiedział, że to raczej niemożliwe. Nie potrafił jednak odmówić sobie przyjemności płynącej z ujrzenia, jak na czole ciemnowłosej kobiety pojawiły się poziome zmarszczki irytacji.

– Nie – odpowiedział przywódca Ame.

– Mam mały problem z Deidarą.

Zaciśnięta dłoń Peina uderzyła w skalną ścianę z siłą, o którą mało kto by go podejrzewał. Niestety, na lalkarzu nie wywarło to najmniejszego wrażenia.

– Przychodzisz do mnie, bo nie dogadujesz się z przydzielonym partnerem? Jestem o włos od roztrzaskania ci czaszki.

Tak jakby to coś dało, pomyślał.

– Wysyłał informacje do Iwy – skłamał.

Jego rozmówca zamilkł. Nie mógł nic wyczytać z szarych oczu dowódcy, ale akurat w ich organizacji to żadna nowość.

– Skąd ta pewność?

– Kojarzysz wnuczkę Tsuchikage? Nijaka Kurotsuchi, jego znajoma jeszcze z czasów, kiedy nie należał do organizacji. Początkowo nie skojarzyłem faktów. Widziałem ich razem ponad rok temu. Myślałem, że znalazł sobie panienkę, ale ostatnio znów ją zobaczyłem. Dwa i dwa daje cztery.

Lider uciszył go gestem ręki.

Jakiż ten człowiek jest nudny, westchnął w myślach.

– Co z nią?

– Pozbyłem się problemu.

– Po co w takim razie przychodzi do mnie? – zapytał zniecierpliwionym głosem. Oczy Konan przez sekundę złagodniały i spojrzała na niego wzrokiem pełnym obawy.

– Ponieważ mogę sobie zabić jakiegoś pionka z Iwy, nawet wnuczkę kage i tobie nic do tego. Myślę jednak, że powinieneś wiedzieć dlaczego zamierzam zgładzić jednego z naszych.

– Ty zgładzisz?

– Oczywiście. Odpłacę mu za lata doprowadzania mnie na skraj wytrzymałości. Tylko ja wiem, gdzie go ukryłem.

Pain patrzył na niego chwilę w ciszy. Sasori był zbyt stary i doświadczony, żeby bać się kogoś niezrównoważonego psychicznie. Jednak pozbycie się Deidary bez jego wiedzy, kiedy organizacja wisiała na włosku, nie było mądrym posunięciem.

– Niech tak będzie.

I po co było te całe przedstawienie?

Powieki młodzieńca delikatnie zadrżały, choć nadal się nie uniosły. Jasne włosy spadały grubymi puklami na jego plecy i tors. Były bardzo długie, o miodowym odcieniu żółtego. Kołysały się lekko wraz z ruchami ciała zakutego w okowy. Mizerny wzrost postaci przyniósł jej większe cierpienie – nie dosięgał kolanami ziemi i podtrzymanie całego ciężaru spoczęło na nadgarstkach. Spod grubych, żelaznych kajdan powoli spływały krople krwi. Mimo braku świadomości, ciało mężczyzny wydawało się nie wytrzymywać narzuconego obciążenia. Jego smukłe ramiona przywodziły na myśl kości. Czarny płaszcz Brzasku zdawał się całkowicie go pochłaniać.

Łańcuchy przytwierdzone do kajdan otarły się o siebie z głuchym skowytem żelaza. Postać zachwiała się nieco gwałtowniej, a wrogie syknięcie wyleciało z jej ust, kiedy powoli zaczął odzyskiwać świadomość. Rany na nadgarstkach paliły żywym ogniem. Wyprostował nieco swoją sylwetkę i poczuł jak kości w jego kręgosłupie się przemieszczają. Towarzyszył temu upiorny ból i obrzydliwe wrażenie poruszających się kręgów. Spod gęstych włosów spoglądały błękitne oczy, barwą przywodzące na myśl wodę. Były rozszerzone, jednak nie ze strachu, tylko wściekłości. Patrzył przed siebie wzrokiem, w którym tkwił obłęd.

W uszach słyszał nieprzyjemny szum. Jego ciało drżało i chwiało się raz za razem. Nadgarstki piekły niemiłosiernie, jednak to było potrzebne – ból przywracał świadomość.

Nie potrafił w to uwierzyć. Sześć lat poświęconych Brzaskowi zaprowadziło go do tego miejsca. Oddał życie, przyjął obcy cel, zmienił ideologię, aby skończyć w ten sposób?

Poczuł nagłe ukłucie w skroni. Instynktownie chciał przyłożyć do nich dłonie, jednak żelazne okowy skutecznie go powstrzymały. Tępy ból utrudniał mu myślenie.

Uchiha! Na pewno on za wszystkim stoi! Gnida, śmieć, ojcobójca.

Deidara nienawidził go z całego serca od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał czerwone oczy diabła. Nigdy wcześniej nie pragnął niczego bardziej niż wtedy, nigdy nie zazdrościł aż do bólu. Za każdym razem, gdy nawiedzał go ten przeklęty, krwisty wzrok, coś głęboko w nim płonęło – zżerało go od środka. Potomek Iwy zapragnął mocy znajdującej się poza jego zasięgiem. Potęgi, która krążyła jedynie w żyłach mściwego klanu Konohy.

Z trudem przypominał sobie ostatnie wydarzenia. Pamiętał wściekłość, która wypełniała każdy zakamarek jego ciała, kiedy Uchiha dostał to, na co Deidara polował.

Różowa dziewczyna, przypomniał sobie.

Mężczyzna ryknął przez zaciśnięte zęby i z opóźnieniem zauważył jak łuna światła wypełniła przejście. Ktoś zbliżał się powoli. Pierwszym, co ujrzały młode oczy, był mały płomień, żarzący się za szklanymi ściankami lampy. Ręka ją trzymająca miała długie palce, a na kciuku prawej dłoni spoczywał pierścień Brzasku. Goyoku – Król.

– Danna! – krzyk wydobył się z krtani blondyna. Pobrzmiewało w nim uwielbienie do swojego mentora.

W tej samej sekundzie w nikłym blasku lampy ujrzał rude włosy mistrza.

– Co to za cholerny żart, un! Wcale mi się nie podoba, Hidan przesadził – mówił z wyrzutem, jednak po części rozbawiony. Jakby ktoś zrobił mu kawał, nieprzyjemny, ale całkiem śmieszny.

Skorpion milczał, wpatrując się w twarz swojego samozwańczego ucznia. Maska wykonana z drewna nie potrafiła niczego wyrazić. Deidare przeszedł dreszcz.

– Danna?

– Nie bądź taki niecierpliwy – Akasuna umieścił na stole niewielkie zawiniątko. Głos rudego mężczyzny dudnił w uszach blondyna. Pamiętał ten ton z obserwacji Sasoriego podczas jego badań. W ten sposób zwracał się do przyszłych ofiar.

Dopiero wtedy przypomniał sobie ostatnią walkę i głupkowaty uśmiech momentalnie zszedł z jego ust. Deidara z trudem przełknął ślinę. Cała sytuacja zmierzała w niebezpiecznym kierunku.

– Nawet ciebie ta gnida zdołał omotać?! – Wrogi charkot wypełzł z jego gardła.

Brązowe oczy patrzyły w jego kierunku.

– Popadasz w paranoje – szepnął, dobywając w dłoń strzykawkę. Ciecz w niej miała trudną do określenia barwę. Sasori podszedł do Deidary i łapiąc go za włosy, odgiął jego głowę. W jego rękach tkwiła nieludzka siła. Mieszkaniec Iwy nie potrafił uciec od żelaznego uścisku mistrza. Czuł jak drobna igła wdarła się pod jego skórę na szyi i wbija głęboko. Pieczenie trwało kilka sekund, jednak natychmiast ogarnęło całe jego ciało.

– Jak mogłeś nabrać się na jego sztuczki? Danna! Dlaczego broniłeś tej dziwki z Konohy?

– To już nawet nie jest zabawne – westchnął.

– O czym mówisz? Byłem ci wierny do samego końca, a ty przeszedłeś na jego stronę! – krzyczał.

– Zawsze po niej byłem. Ty żałosna istoto! Wymyśliłeś sobie, że pośród morderców znajdziesz rodzinę. Jesteś śmieszny, nadal myślisz jak dziecko i w ten sposób się zachowujesz. Dawno powinieneś wyrzucić ze swych myśli nic nie warte mrzonki.

– To Uchiha cię kontroluje. Jesteś jego marionetką i nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, un!

Jasne oczy Deidary wpatrywały się w postać stojącą pod ścianą. Z ust blondyna wypłynęła struga gęstej krwi. Czuł, jak rzęski stają się ciężkie od łez. Zaczął kaszleć i nie potrafił przestać. Trwało to sekundy, minuty lub godziny. Nie potrafił określić czasu.

– Nikt mnie nie kontroluje, głupie, zagubione dziecko.

Lalkarz ukląkł przy skutym mężczyźnie, a jego ręka pogładziła go po bladym policzku. Jasne włosy były ubrudzone czerwonymi plamami.

– Ty naprawdę w to wierzysz – powiedział wstrząśnięty i rozbawiony.

– Danna, czemu mnie zdradziłeś?

Oczy czterdziestoletniego mężczyzny były nieruchome tak, jak za każdym razem.

– Ubzdurałeś sobie, że komukolwiek na tobie zależy. Jeśli chodzi o Itachiego, to łączy nas więź shinobi, której ktoś taki jak ty nigdy nie pojmie. Twoje okrzyki i gburowaty charakter świadczy jedynie o słabości. Nie zasługujesz na życie.

Oczy Deidary przybrały zagubiony wyraz. Miał dwadzieścia dwa lata, jednak wyglądał o wiele młodziej.

Nagle wstrząsnęły nim spazmy bólu, krzyk rozdarł jego gardło. Krew sączyła się z nosa i spływa do ust. Dusił się nią.

–  Dziecko wysłane w dorosły świat – westchnął Akasuna patrząc na młodzieńca z Iwy. – Niektórzy ludzie po prostu się do tego nie nadają.

Deidara nie ma sił na słowa. Głos utkwił mu w krtani. Usta chciały ciskać przekleństwa, jednak był zbyt słaby. Twarz ubrudzona czerwonymi plamami wyglądała jeszcze mizerniej. Deidara się dusił, a mistrz, którego podziwiał latami, stał zaledwie dwa metry dalej.

Trucizna krążyła w jego żyłach. Nie wiedział, co dokładnie powodowała, jednak nawet przez sekundę się nad tym nie zastanawiał. Właśnie umierał. Wargi miał wciąż rozchylone, płaczliwie próbował chwytać powietrze, które jednak za każdym razem ulatywało. Wydawało mu się, że gardło zacisnęło się całkowicie. Oczy łzawiły cały czas, wszędzie widział czerwień. Czuł słodki zapach krwi i jej metaliczny smak. Nie potrafił dłużej wytrzymać bez zaczerpnięcia tchu. Oczy zaszkliły się jeszcze bardziej, a jego ruchy stopniowo stawały się coraz bardziej powolne.

Danna.

To prawda, chciał znaleźć rodzinę, przez krótką chwilę do kogoś należeć. Próbował wyciągnąć dłoń w kierunku postaci pod ścianą, która nie patrzyła w jego stronę. Nie mógł nawet się pożegnać. Po sekundzie jego ciało opadło bezwładnie.

Długie pozostawione w nieładzie blond włosy chłopca straciły swoją miodową barwę, ubrudzone mieszaniną krwi, śliny i łez. Błękitne oczy patrzyły przed siebie pustym wzrokiem. Nie przywodziły już na myśl wody. Stały się nieruchome, a woda nigdy nie ustaje, nie czeka.

Sasori schował strzykawkę na swoje miejsce, a zawiniątko wsunął do kieszeni płaszcza. Od początku był pewien, że chłopak po wstąpieniu do Akatsuki nie będzie żył długo. Chwycił w dłoń na wpół wypaloną lampę i wyszedł z pomieszczenia. Ostatni blask świecy padł na pierścień Brzasku znajdujący się na palcu wskazującym prawej dłoni Deidary, Ao – błękit. Shinobi bardzo szybko pozbywają się dziecięcych snów, są jednak pośród nich wyjątki. Ludzie, wierzący w rzeczy nie do spełnienia, są z góry skazani na zagładę.

Wiedziałem, że chłopak umrze młodo.

✧✦✧✦

Kolejny rozdział za nami. Niestety brak głównych bohaterów, ale jakoś to przebolejecie ^^

Przepraszam wszystkich, którzy kochają Deidarę. Już na początku zaznaczyłam, że będę bawić się bohaterami i ich losami (nawet uśmiercać), więc zażalenia to nie do mnie :3

Buziaki~