22. Cisza przed burzą

— Martwię się o ciebie. — Słowa wymknęły się spomiędzy twoich ust w przerwie między pocałunkami pełnymi strachu i szczęścia.

Mężczyzna wplótł dłoń w różowe włosy. Wtuliłaś się w jego ciało, otaczając go nagą nogą. Ręce Itachiego desperacko wędrowały po twoich kobiecych krzywiznach, podsycając ogień, który nigdy nie wydawał się w pełni zgasnąć. Jego kolano wcisnęło się między uda, a twarda długość erekcji natarczywie naciskała na dolny brzuch.

— Co cię martwi? — zapytał.

— Przyszłość. Może żadnej nie mamy.

— Mamy to, co jest teraz. Nawet na tyle nie mogłem liczyć w poprzednim życiu.

Dłonie złapały gołą skórę na ramionach. Otworzyłaś oczy w lekkiej konsternacji, żeby zobaczyć białą koszulę przetartą w połowie i zsuwającą się z męskich ramion.

Kiedy to zrobiłam? 

— Musimy stąd odejść — powiedział. — Konan wysyłała wiadomości do Sasoriego i zna naszą lokalizację. Ale to za chwilę — wymruczał w twoje ucho.

— Parę godzin temu leżałeś na łożu śmierci. — Zaśmiałaś się.

— Och, nie chciałabyś widzieć tego drugiego.

---

Sakura szepnęła spuchniętymi od pocałunków ustami, że nie zamierza bratać się z Sasuke. Zaraz później przemknęła niczym cień wzdłuż ścian korytarza. Była szybka, nawet jak na konoszankę. Któryś raz z kolei na końcu jego języka kołysało się pytanie, czy nie była zwiadowcą lub członkiem anbu. Ale nigdy nie nadarzyła się odpowiednia chwila i moment na zbędne słowa, odkąd coś między nimi zakwitło.

Poza tym wydaje się za mało biegła w walce.

Itachi miał nieodpartą chęć skopiować jej ruchy i podążyć w ślad za nią.

Nigdy nie potrafiłem uciekać od problemów, pomyślał. 

Oczy Sasuke były szalone. Itachi nie miał pojęcia, co takiego wydarzyło się przez minione lata. Z trudem dostrzegł w nim dziecko, które porzucił tamtej nocy. 

— Co to ma znaczyć, bracie? — warknął, a głos nawet w najmniejszym stopniu nie przypominał tonu dwunastolatka, kiedy spotkali się po raz ostatni. — Co tu robi Sakura?

— To nie ma nic wspólnego z tobą.

— Jak to nie ma, skoro ona–

— Braciszku, życie nie kręci się tylko wokół twojej osoby. Nie splatasz naszych losów. Nasza historia wydarzyła się poza twoim udziałem i nie ma potrzeby wplątywania się w tę relację. Odpuść.

Sasuke przez chwilę wyglądał jakby obudził się z głębokiego snu. Zamknął oczy i przetarł je palcami prawej dłoni. Wydawał się o wiele starszy niż był w rzeczywistości i niezwykle zmęczony.

— Czy ty też go słyszysz? — szepnął. Gdyby nie potrafił czytać z ruchu warg, Itachi z trudem zrozumiałby sens jego słów.

— Kogo?

— Ojca!

Starszy z braci złapał dłoń młodszego. Ten gest wydawał się najbardziej właściwy. Przez sekundę Sasuke chciał toczyć dalszą walkę, ale później jego spojrzenie złagodniało.

— To minie — zapewnił, choć miał całkowitą pewność, że coś nie tak dzieje się z jego krewniakiem. Wcześniej żywił cichą nadzieje, że to go ominie, ale większość z Uchiha kończyło w objęciach szaleństwa. W ten czy inny sposób. Tylko Itachi, Shisui i jego matka potrafili mu się oprzeć.

— Chciałbym ci wierzyć, ale mając za sobą te wszystkie noce... To nie takie proste.

---

W małym, ciemnym pomieszczeniu słychać ciężki i urywany oddech. Na metalowej maszynie z rurami, niczym na tronie, siedziała wychudzona, mizerna postać. Szare oczy mężczyzny były mętne, a widziany obraz co chwile się rozmazywał. Konan trzymała za ramiona wątłe ciało Nagato. W takich chwilach pragnęła nad nim zapłakać, ale nie miała do tego prawa. Minęło zbyt wiele lat, kiedy żyła jako narzędzie służące sprawie, w którą wierzyła trójka głupich, młodych shinobi. Został jej jedynie żal, który musiała ukryć głęboko w samej sobie.

— Gdzie byłaś?! — warknął mężczyzna. — Straciłem trzy ciała, straciłem Yahiko.

Kobieta nie zareagowała na wypowiedziane imię. Dawniej, choć nie przyznała się nawet przed samą sobą, był jej słońcem, każdym oddechem i myślą. Ale to było w poprzednim życiu, w świecie gdzie Yahiko był realny, ciepły i żywy. Już niemal nie pamiętała tamtych dni. Nie płakała nad pustą powłoką, bo to tylko obraz, złudzenie — jak figurki z origami, które tworzy.

— Jest podpięty pod Boskie Drzewo, czerpie chakre z ogoniastych bestii. Może odzyskamy jego umiejętności.

Nagato z trudem podniósł głowę. Jego spojrzenie było władcze i silne, chociaż wiedziała, że nadal targają nim zawroty głowy.

— Doskonale. Dołóż wszelkich starań, żeby go wyleczyć.

Wiele razy zastanawiała się, kiedy stał się panem. Kamieniem milowym okazała się śmierć ich kompana, ale nawet w tamtym czasie zdarzały się chwilę, gdy był dawnym sobą. Wystraszonym, młodym człowiekiem, który czuł zbyt wielki ciężar na swoich barkach. Niepewny jutra i decyzji, które miały kształtować ich małych świat. Kiedy nastąpiła przemiana? Którego dnia postanowił zniszczyć wszystko, co złe i piękne?

— Uchiha nas zdradził — warknął przez zaciśnięte zęby. W jego delikatnej formie kryła się siła i charyzma, za którą ruszyły tysiące. — Akasuna jest z nim. Zastanawiam się, czy pogłoski o śmierci Deidary nie były tylko zaporą dymną. — Spojrzał na nią wyczekująco. To był znak, że mogła się odezwać.

— Konoha dostała jego ciało.

— Przeklęty konoszański pies! — krzyknął. 

Nie pozwoliła, żeby jego gniew ogarnął także jej myśli. Przyzwyczaiła się do krzyków Nagato. Już nie robiły na niej najmniejszego wrażenia. Spędziła u jego boku zbyt wiele lat. 

— Straciliśmy okazję do pozyskania sharingana, ale to nic. Nie jest nam niezbędny. Nie mogłem jednak przejść obok takiej okazji obojętnie. Przekaż Hidanowi, Kakazu i Zetsu informację o ich zdradzie.

— Mają na nich zapolować?

— Nie, bo ta walka za bardzo ich osłabi. Jedynie jeśli Uchiha sam do nich przyjdzie, mają go pojmać. Nie ważne w jakim stanie, żywego czy martwego, byle nikt z naszych nie poległ. Potrzebujemy wszystkich.

— Co zrobimy? — spytała cicho.

— Przyspieszę wszystko. Nie pozwolę, żeby Uchiha mataczył w naszym planie. Kiedy tylko dojdę do siebie, ruszamy po Kyuubiego.

Chociaż jej serce drżało na myśl, co stanie się z Nagato, nie oponowała. Zgniotła swoje lęki w sekundę po tym, jak się pojawiły. To nie wylękniony chłopiec, którego wspólnie z Yahiko kiedyś bronili.

Przestań wracać do życia, które przeminęło, skarciła się.

Zniknęła w plątaninie białych kartek papieru. Nie miała prawa odmówić.

---

— Dlaczego się na mnie gapisz?

Martwe oczy Sasoriego śledziły uważnie każdy twój ruch. Nie mogłaś oprzeć się wrażeniu, że z ciebie kpi.

— Nie tak dawno błagałaś o informacje o nim, a teraz wyglądasz jakbyś chciała, żeby pochłonęło go piekło.

— O ile pamiętam, to zażądałam.

— Semantyka.

— Wiele się wydarzyło od tamtego czasu.

Sasuke nie pasował do twojego planu, nawet gdybyś jakikolwiek miała. Chciałaś uciec od wioski, która nie miała nic do zaoferowania i ludzi, którzy udawali, że cokolwiek dla nich znaczysz. Nie zamierzałaś wplątać się w konflikty wewnętrzne Akatsuki i leczenie dawnego kompana. Myślałaś, czy nie zostawić go Sasoriemu. Nikt nie oczekiwał od ciebie altruizmu. Nie w tym miejscu.

— Nie uważasz tego za kiepski żart tego na górze?

— Już dawno przestałem śmiać się z boga — odpowiedział i wydawał się zbyt poważny, jak na jego sarkastyczny charakter. — Lepiej nie wkurwiać nieskończoności.

— Nawet jeśli czeka na nas czarna dziura?

— Nie możesz udowodnić, że coś tam jest lub niczego nie ma. Po prostu żyj. Lub przedłużają swój żywot w nieskończoność, zupełnie jak twój drogi sensei.

— Nigdy cię tak nie nazwę.

— Konoszanie są tacy niewdzięczni — westchnął. — Zawsze gardziłem waszą dumą.

---

Boisz się go. Nie dłoni, w których uścisku mógłby złapać twoją szyję. Nie rąk i techniki błyskawic, która z nich wypływa, jakby była trwałym fragmentem jego ciała. Nie oczu, których moc jest wystarczająca, aby zamknąć cię w wiecznym jutsu. Masz gdzieś jego siłę, bo nawet jeśli okażesz się za słaba, zbyt wolna, za mało uważna, to nie pokona w pojedynkę Sasoriego i Itachiego. Boisz się, że głęboko w tobie istnieje znienawidzona iskra. Boisz się go, bo zawsze ją podsycał.

Nie ważne, co chciałaś osiągnąć, co pokazać — przy nim stawałaś się słabą idiotką. Dziecięca miłostka mogła być motorem napędowych treningów i samodoskonalenia, ale spojrzenie ciemnych oczu odbierało ci wszystko, co osiągnęłaś. Stawałaś się słabą dziewuchą, którą miał porwać w objęcia, kiedy kunai przeciwnika leciał w twoją stronę i nie ważne, że później patrzył na ciebie jak na ofiarę losu, pasożyta w świecie shinobi. Twoja podświadomość wiedziała, że nigdy nie spojrzy na ciebie, tak jak wówczas tego chciałaś, to był jedyny element bliskości, którym się karmiłaś.

Bogowie, nie chcę, żeby to wróciło.

Ile nocy po jego odejściu przepłakałaś, wciąż czując zaporę, której nie potrafiłaś obejść? Zablokowana, śmieszna i słaba.

Nienawidzisz go, bo niemal pozbawił Naruto życia, a ciebie chciał zabić zaraz po tym. Zdradził i zostawił was jak nic nie warte śmieci. Przecież wiesz to wszystko, a mimo to, w głębi czai się irracjonalny lęk. Za nic nie chcesz wrócić do tamtych lat i nawet Itachi nie ma z tym nic wspólnego — chcesz wolności dla samej siebie, nie przez pryzmat żadnego mężczyzny czy uczucia.

— Odejdź — warczy Sasuke, kiedy wyczuwa, że ktoś stoi w progu.

Przez sekundy patrzysz na jego twarz i czekasz na grom, przez który twoje życie znów stanie się farsą, ale on nie nadchodzi. Trudno uwierzyć, że to wasz Sasuke. Nie wygląda na osiemnastolatka, jego twarz jest usiana bruzdami i tak bardzo zmęczona. Ma opuszczone powieki i wygląda jak pogrążony w niespokojnym śnie, kiedy na czole pojawiają się poziome zmarszczki.

Wzdychasz z ulgą, bo to wszystko było wymysłem dziecięcego rozumku. Nic więcej niż wspomnienia nie łączą cię z tamtą żałosną dziewczyną. Teraz się uśmiechasz, bo to jego oblicze jest godne pożałowania. Wygląda jak wrak i nie możesz powstrzymać zadowolenia, które powoli wypełnia twoje ciało — zalewa wszystko po kolei, jak strumień wezbranej rzeki, aż dotrze do każdego zakamarka.

— Wielcy upadają z góry — mówisz z zadowoloną miną, kiedy otwiera gwałtownie oczy. Nie są czerwone, a po prostu czarne.

Furia brzydko wykrzywia mu twarz. Nie ma w sobie nic z chłopca, za którym szalała rzesza fanek. Ani ze skrzywdzonego dziecka, któremu chciałaś pomóc.

— Słuchaj o niczym innym teraz nie marzę bardziej, niż żeby zmyć ci ten cholerny uśmieszek z twarzy, ale na tym nie poprzestanę. Idź stąd, inaczej nie będę mógł się zatrzymać. Uciekaj, nie widzisz, że oszalałem?!

Nie wiesz czy to szok, czy coś naprawdę dzieje się z jego głową, ale nie potrafisz się powstrzymać i parskasz śmiechem. Rzuca w ciebie glinianym kubkiem, ale nie dociera nawet w pół drogi. Nie potrafisz spojrzeć na niego i ten śmieszny wyczyn inaczej niż pobłażliwie, jak na dziecko, które próbuje pierwszy raz w życiu wykonać jutsu, choć nawet go nie ćwiczyło.

Posyłasz mu jeszcze jeden krótki uśmiech i wychodzisz z pokoju. Nigdy wcześniej nie potrzebowałaś czuć dominacji nad drugim człowiekiem. Nie mogłaś zrozumieć zawiści niektórych kobiet. Myślałaś, że twoje życie pozbawione jest osoby, która by na to zasługiwała. Nawet do Tsunade i rodziców miałaś w sercu jedynie żal. Teraz już wszystko rozumiesz. Ten jeden jedyny raz upajasz się cholernie satysfakcjonującym uczuciem. Nawet jeśli zasłużył na wiele więcej.  

To... To żyję! 

A raczej nie to, a Sayuri7. No tak wyszło. Dziękować wszyscy Temirze. Po jej komentarzu pomyślałam a może spróbuję coś sklecić i powstał ten potworek. Jest to zlepek paru przyszłych rozdziałów, który postanowiłam wziąć i związać sznurkiem. 

W międzyczasie nowości. Co robiłam, kiedy wena wypięła na mnie swoje cztery litery? Szabloniki. Oczywiście ten, na Ogień Konohy.

Nowy wygląd podstrony:

Nowy wygląd Zbawienie na sprzedaż:

+ one-shot Ciemność przyjmie wszystko [ItaSaku]

Poza tym, jeśli już spamię, to zapraszam na Nasz Spis Opowiadań, którego jestem współautorką. Zgłaszajcie swoje blogi!

A teraz mniej przyjemna część notatki. Jako autorka proszę inne autorki o działanie. Droga mi Sayuri Shirai padła ofiarą kradzieży wartości intelektualnej. Fanpage o nazwie Świat Naruto opublikował jej opowiadania z Po prostu Gaara (m.in. Gosposia, Zadanie wykonane Kazekage-sama) nie podając ani jej nicku ani linku do oryginału. Słowem, jakaś cholera publikuje coś, co nie należy do niej na swojej stronie. Mało tego, nie widzi w tym nic złego.

Tutaj, pod rozdziałem, Sayuri Shirai wyjaśnia wszystko Po prostu Gaara

A tutaj macie link do fp Świat Naruto.