Specjał nr 1 — Patrząc z góry (Mebuki)

Specjały są integralną częścią fabuły, ściśle powiązanymi z Ogniem Konohy. Jeśli chcesz poznać całą historię, przeczytaj również je!

   Przypisek od autorki: Nigdy nie odpowiadał mi wygląd matki Sakury. Wydawał się niewłaściwy w porównaniu do dziecka, które urodziła i nie chodzi wcale o kolor włosów. Przyjmijmy, na potrzeby opowiadania, że ma blady uśmiech, który nigdy nie sięga oczu i zmieszany wyraz twarzy, jakby nie rozumiała świata, w którym się znalazła. Nie jest niezwykłą pięknością, ale jej twarz można nazwać uroczą. Włosy spływające na ramiona i plecy nadal są blond, a oczy (tak samo zielone jak córki) patrzą z politowaniem i nutą wyższości na innych – tak jak oni patrzą na nią. Teraz, kiedy ją widzicie, będziecie w stanie zrozumieć człowieka, którym jest.

Zerwał się wiatr, a niebo pojaśniało. Może sam Kami-sama przesunął niechciane chmury za linie horyzontu? Uśmiechnęłam się na myśl, że mieszkańcy tej wioski spojrzeliby na mnie jak na wariatkę, gdybym powiedziała to głośno. Oni  brali wszystko zbyt poważnie. Zawsze lubiłam słońce.

— Czy mogę?

Chyba odpłynęłam. Odłożyłam szklankę na suszarkę do naczyń.

— Mamo, dlaczego dalej ją suszysz, skoro już wytarłaś ją ścierką?

Dobre pytanie. Czasami myślałam mniej niż moje kilkuletnie dziecko. To nie tak, że się zamyśliłam. Czułam, że nie jest mokra, ale nie zwykłam analizować wszystkich swoich kroków. Chyba przez to ludzie uważali mnie za głupią.

— Bo tam jej miejsce. O co pytałaś?

— Czy mam wasze pozwolenie?

— Ale na co takiego, myszko?

Skrzywiła się. Nie lubiła, kiedy tak ją nazywałam, bo “nie mam w sobie nic z myszy, to tak jakbyś nie mówiła do mnie”. Małe dziecko powinno się krzywić jedynie po zjedzeniu cytryny.

— Zostać shinobi!

— To nie pasuje do dziewczynki, Sakura.

— Nie prawda!

Trudno sobie wyobrazić, jak moja córeczka rzuca nożami w innych. Z jej wielkimi zielonymi oczami, różowymi włosami i tym przesłodkim wyglądem laleczki. Jestem zdania, że wszystko jest dla ludzi, po prostu nie dla każdego.

— Kto ci tak powiedział? — zapytałam.

— Nikt! — krzyknęła, a na jej policzkach wykwitł rumieniec złości. — Po prostu zamknęłam oczy i już wiedziałam, że powinnam.

Czasami przerażały mnie jej słowa. Ich powaga i nostalgiczna nuta nie pasowały do sześciolatki. Do diabła, nawet ja byłam za mało obyta, zbyt głupia, żeby używać niektórych określeń, które padały z jej ust. Zawsze czułam, że jest inna niż ja i Hiroshi. Matka nie powinna mieć podobnych myśli, skarciłam się. Tylko kto nawkładał jej tych bzdur do głowy? Minęły dwa lata, odkąd zamieszkaliśmy w Konoha. Nigdy nawet nie myślałam, że moje dziecko może zamarzyć, aby zostać wojownikiem.

— Mamo?

— Poczekajmy z tą rozmową, aż wróci tata.

Czemu nie pozwolić jej spróbować? Po dwóch tygodniach z płaczem będzie prosić, żebyśmy ją stamtąd zabrali. A na przyszłość będzie bardziej roztropna z marzeniami.

Nie lubiłam samotności, choć nigdy nie byłam też duszą towarzystwa. Różowe kucyki powiewały na wietrze, kiedy moja córka biegała przed domem. W krok za nią, czasem przed nią, podskakiwała drobna blondynka. Włosy miała niemal jak chłopak, ale twarz była naprawdę prześliczna. Kiedyś wyrośnie na piękną kobietę, kiedy moje dziecko będzie przeciętnej urody, tak jak ja.

— Ładnie razem wyglądają.

Przytaknęłam dalej je obserwując. Przy stole siedziała Sayuki, matka Ino. Wydawała się być miła, choć to jedna z nich. Ciepły uśmiech sięgał jej oczu i mimo młodego wieku, widziałam drobne zmarszczki po obu stronach ust. Musiała być naprawdę pogodną osobą.

Nie mogłam odnaleźć spokoju. Między jej słowami i wspólnym śmiechem, krzątałam się po kuchni z jednego kąta do drugiego. Wciąż paraliżowała mnie myśl, że jeden z wojowników wielkiej Konohy popija kawę w moim domu. Nie ufałam jej w najmniejszym stopniu, a mimo to choć raz chciałam postąpić wbrew sobie i ze spokojem zacząć nową znajomość. Jednak ta wioska nie była mi przychylna, podobnie jak jej mieszkańcy. Mogłam pozwolić rozkwitnąć tej relacji, ale nie potrafiłam odprężyć się przy niej, tak po prostu.

Zostawiałam szklankę na rogu stołu i wracając z cukierniczką celowo trącam ją łokciem. Zamiast usłyszeć brzdęk tłuczonego szkła, do moich uszu dobiegło westchnięcie, bardzo ciche i stonowane. Sayuki była dobrze wychowana i dlatego niemal nie usłyszałam w nim irytacji. Niemal.

— Wybacz, jestem taka niezdarna.

Brązowe oczy mojego gościa spojrzały na mnie pobłażliwie, jak na niesforne dziecko. Dostrzegłam mur, który nagle rozdzielił nasze sylwetki. Nadal uśmiechała się przyjaźnie, ale jej oczy stały się szydzące, jak u każdego z tych wielkich shinobi, o których nikt nie usłyszy. Proszę bardzo, pośmiej się z prostej chłopki, jeśli przez to poczujesz się lepiej.

Nigdy więcej nie przekroczyła progu mojego domu.

Noże shinobi są ostre i mają taki dziwny kształt jak końcówka włóczni. Niczym broń. Przyłapałam się na tak głupich myślach, kojarząc przedmioty jedynie z kuchennym narzędziem, a nie kunai.

Niemal tańczyły w dłoniach Sakury, gdy chowała je do plecaka. Nawet nie zauważyłam, kiedy nabrała gracji wojownika. Nie podobało mi się to.

Chciała sięgnąć do swoich różowych włosów, jednak jej ręka złapała jedynie powietrze. Jeszcze się nie przyzwyczaiła do nowej, krótkiej fryzury. Widziałam na twarzy córki zmieszanie. Kiedy byłam młoda, nienawidziłam swoich blond włosów, bo ludzie traktowali mnie przez nie z góry. Wiem, że ona miała zdecydowanie gorzej. Róż na jej głowie od razu zamykał ją w kategoriach słodkiej idiotki.

— Kto ci to zrobił? — zapytałam.

— Ścięłam je, bo przeszkadzały mi podczas egzaminu – skłamała. – Nie było łatwo  walczyć, kiedy zasłaniały mi całą twarz.

Nie drążyłam tematu, bo nie miało to najmniejszego sensu. Już dawno przestała mówić mi całą prawdę.

— Jednak nie zdałaś.

— To był trudny test, mamo. Rzadko kto zdaje za pierwszym razem, a ja przecież nie jestem geniuszem — powiedziała z nutą wyrzutu w głosie.

Wiedziałam że, oczywiście nieświadomie, był skierowany w moją stronę. Wybacz, że nie jestem kimś innym (wielkim wojownikiem z równie wielkiego klanu), tak jak i ja wybaczę, że jesteś sobą — moim całkowitym przeciwieństwem.

— Spotkałaś kogoś silnego w tym całym lesie? Jak mu tam było? Śmierci?

Konoha zawsze wydawała mi się patetyczna jeśli chodziło o nazwy. Wszystko z ich świata musiało być takie niebezpieczne, groźne i ważne.

Przez sekundę dostrzegłam w jej oczach strach; bawił mnie on. Wioska została zaatakowana, to prawda, ale był to ktoś na poziomie Hokage i z nim walczył. Co ona mogła widzieć podczas tej głupiej próby? Przecież były tam same dzieci i młodzież, wszyscy pod opieką swoich sensei.

— Nic wartego opowiadania.

Mimo że nosiła na czole ochraniacz z herbem Wioski Liścia, symbolem shinobi, to nadal wydawała się niedojrzała. Myślała, że jej dziecięce sekrety są tajemnicami, które musi skrywać za wszelką cenę. To głupie i urocze jednocześnie. Nie drążyłam tematu.

— Dasz sobie radę?

— Tak, już się spakowałam.

— Gdybyś kiedyś zmieniła zdanie mogę cię zabrać z daleka od nieprzychylnych spojrzeń. Nasze życie nie kończy się na tej wiosce.

Spojrzała na mnie zmieszana przez chwilę. Uśmiechając się radośnie, powiedziała, że martwię się na zapas i wyruszyła na misję. Była zbyt młoda na takie życie. Nie zrezygnowała, jednak podczas pierwszych tygodni akademii, ani przez kolejne lata, aż nie mogłam jej już niczego zabronić.

W wiosce mieszkało dużo obłudnych ludzi. Oczywiście, w innych zakamarkach świata na pewno było podobnie, ale ponieważ żyłam w Konoha, nie przejmowałam się innymi kręgami piekła.

Nienawidziłam tego miejsca, jednak dzięki jego wielkości, było idealnym miejscem na prowadzenie sklepu. Nawet jeśli wszyscy dookoła wytykali nas palcami, to i tak liczba klientów pozwalała nam żyć godnie. Czasami miałam wrażenie, że przychodzili oglądać nas jak małpy w cyrku i szydzić z ich nieporadności. Tak nas widzieli.

Byliśmy podobni (choć żadna ze stron się do tego nie przyznawała) i wszyscy musieliśmy zaspokajać potrzeby naszego ciała. Dlatego, mimo że sklep prowadzili prości wieśniacy, mieliśmy dużo klientów. Patrzyli na nas jak na ofiary losu, gorszy sort, któremu się nie poszczęściło i skończyli jako kupcy. Konoha miała wielu rzemieślników, jednak każdy z nich był w jakiś sposób powiązany ze światem shinobi i tylko my byliśmy obcymi dziwakami, to chyba najgorsze możliwe połączenie w tak zżytej wspólnocie.

Często pomagałam Hiroshiemu w sklepie. Dalecy znajomi (nie żebyśmy mieli innych) potakiwali z aprobatą, bo to zrozumiałe, że musiałam coś robić. Prosta wegetacja nie była dla nich godnym życiem. Przychodziłam, ponieważ wymagała tego sytuacja. W przeciwieństwie do nich uważałam się za ciekawego człowieka i potrafiłam się sobą zająć.

Rozmawiałam z Sakurą coraz mniej. Hiroshi mówił, że to ten wiek, żebym się nie przejmowała. On jednak nie widział tego, co ja. Był zbyt pogodny, beztroski i roześmiany, żeby zauważyć, jak oczy naszej córki powoli się zmieniały. Kiedy pytałam o cokolwiek ze świata shinobi, w jej głosie pobrzmiewa irytacja, że po raz kolejny musi tłumaczyć mi nawet banalne kwestie. Jej spojrzenie zaczęło twardnieć i patrzyła na mnie, na nas, z góry. Zastanawiając się, jak wszyscy, co my tak właściwie nadal tu robimy. Oczywiście, nie robiła tego umyślnie, przecież miała zaledwie czternaście lat. Chciałam uwierzyć, że zaczęło się to w chwili, kiedy ten chłopak, Uchiha, opuścił wioskę. Przez złamane serce starała się od nas odseparować. Ale to kłamstwo.

— Halo? Poproszę trzy główki kapusty — powiedział zirytowany mężczyzna i prychnął pod nosem.

No tak, każdemu człowiekowi do życia były potrzebne dwie rzeczy — jedzenie i nienawiść. Zapraszamy do sklepu Haruno, tu znajdziesz wszystko.

Zawsze, kiedy Sakura spędzała noc w domu, zakradałam się do jej pokoju. Nadal wyglądała jak dziecko, którym w normalnym, naszym świecie nadal by była. Rok temu odważyłam się zapytać czy kogoś zabiła, ale zaprzeczyła. Tylko czy jej słowo cokolwiek znaczyło? Już dawno przestała mówić prawdę. Bolało mnie, że była niemal dorosła. Miałam jej za złe, iż odebrała mi lata, kiedy mogłam być dla niej jak matka dla dziecka, a nie dla młodej kobiety, ale jednocześnie byłam cholernie dumna. Ja nie poradziłabym sobie na jej miejscu. Może dlatego potrafiła być jedną z nich, będąc moim całkowitym przeciwieństwem.

Nareszcie dostałam list, na który podświadomie czekałam od pierwszego dnia nowego życia. Dziesięć pieprzonych lat w tej przeklętej wiosce. Miałam gdzie wracać, bo rodzinne gospodarstwo, pozostawione po ciotce, było tylko i wyłącznie moje.

Usłyszałam kroki za sobą, Sakura najpewniej zorientowałaby się dużo wcześniej, gdyby nie spała. Nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, że to mój mąż. Jego dłoń wędrowała powoli po krzywiźnie talii, kiedy przytulał się do moich pleców i położył brodę na ramieniu. Co ja bym bez niego zrobiła?

— Dłużej nie wytrzymam.

— A co z Sakurą? — spytał. Nie robił mi wyrzutów i kazań, bo znał mnie najlepiej na świecie. Zgaduję, że wiedział o mojej decyzji, zanim jeszcze ją podjęłam.

— Damy jej wybór.

Zaśmiał się. Chyba za to go kochałam. Kto normalny śmiałby się szczerze i pogodnie w takiej sytuacji?  

— Oboje wiemy, co wybierze.

— Jest silna, poradzi sobie. Jest jedną z nich. Hokage się nią zaopiekuje.

Jego duże dłonie zacisnęły się szczelniej wokół mojej tali.

— Zabierz mnie stąd. Wróćmy do domu.

Siemaneczko~ Wybaczcie, że tak późno, ale mam teraz relaks i sprawy opowiadania zeszły na boczny plan. Na szczęście udało się ogarnąć rozdział w poniedziałek. Co do drugiego bloga, to pragnę szczerze Was uprzedzić, że na notatki tam będę potrzebowała więcej czasu, ale mam już zarys fabuły na wszystkie zamówienia. Teraz spędzam tydzień u mamusi, niech się nacieszy swoim dzieciątkiem xD

Jestem ciekawa, co sądzicie o tym rozdziale. Specjalnie przedstawiłam Mebuki dość krytycznie, ale czy ktoś potrafi ją zrozumieć?