25. Upadek Konohy

EDIT: Blog nie jest porzucony, po prostu potrzebuję nieco więcej czasu do ogarnięcia fabuły... Cały czas nad tym procuję. Przepraszam i dziękuję za wsparcie!

W konoszańskich lasach panowała ciężka cisza. Śpiew ptaków całkowicie ustał, umilkł nawet szelest traw poruszanych przez leśne zwierzęta. Świat się zatrzymał, jakby czekając na iskrę, która pchnie życie we właściwym kierunku. Jiraiya wiedział, że to zawieszenie nie zwiastowało niczego dobrego. Jak przez mgłę pamiętał, że wioska powitała go absolutną, przytłaczającą ciszą, kiedy kroczył ścieżką do domu wiele lat wcześniej. Wówczas czekało na niego martwe ciało Minato.

Minął gęsto rosnące drzewa z niepokojem. Wmawiał sobie, że nie miał dobrej intuicji, że przeczucie zawiodło go wiele razy w przeszłości, ale mimo wszystko nie potrafił pozostać spokojny. Wszedł na wzniesienie niecały kilometr od bram osady w odpowiedniej chwili, żeby zobaczyć koniec świata.

Wszystko trwało sekundę. Znajoma sylwetka unosiła się wysoko nad Liściem, a jej rude włosy powiewały na wietrze. Ręce trzymał wyciągnięte przed siebie, dłoń przy dłoni. Sannin widział ładunek chakry, którą formował. Kula zwiększyła się do niebotycznych rozmiarów. Oślepiające, białe światło spadło na Konohę i wymazano ją z historii.

Potrafiłby zareagować. Zeskoczyć z wzniesienia i skryć się u podnóża góry. Albo przywołać technikę ziemi i odgrodzić się kamiennym murem przed falą uderzeniową, ale trwał sparaliżowany. Chakra, która zniszczył jego dom, powaliła go na ziemię. Przez chwilę nie mógł oddychać przytłoczony intensywnością mocy. 

Co ja zrobiłem, myślał.

To była jego wina. Powinien wierzyć w przepowiednie.

Skoczył na równe nogi. Nie wiedział, gdzie powinien biec. Do zgliszczy szukając ocalałych, czy za Nagato targany zemstą? Po prostu biegł, pozwalając, żeby ciało dokonało wyboru za niego, jednak już po kilkunastu metrach został ponownie powalony na ziemię. Jeśli jakieś z jego żeber wytrzymało pierwsze uderzenie, teraz na pewno miał połamane wszystkie. Wiedział jednak, że atak różnił się od pierwszego. Tyle razy doświadczył tej siły, że był absolutnie pewien źródła jego pochodzenia. Dlatego nie zdziwił się, widząc przed sobą twarz Tsunade.

— Co ty sobie wyobrażasz?! — krzyczała, a jej długie paznokcie wbijały się boleśnie w jego ramiona. — Gdzie byłeś?! Dlaczego nas zostawiłeś?

Łzy wściekłości spadały z jej roziskrzonych gniewem oczu.

Zauważył kątem oka ruch pośród drzew. Rozpoznał paru dzieciaków z Anbu, ludzi ze świty Tsunade i Homure ze starszyzny.

— Ewakuowaliśmy ludzi — wyjaśnił Shikaku. — Około osiemdziesiąt procent wioski, shinobi i cywili. Na tyle starczyło nam czasu. Czcigodna Koharu zmarła przy pierwszym ataku.

— Naruto? — zapytał, nie zważając na nowych ludzi. Z trudem chwycił twarz Tsunade w ręce i popatrzył jej głęboko w oczy.

— Myślisz, że Akatsuki przyszło zniszczyć nasze morale i tylko tyle, stary idioto?! — krzyczała. — Zabrał go!

Szarpała mocno za jego koszulę, jakby był szmacianą lalką. Zawsze czuł się w jej dłoniach jak zabawka. Wstrząsnął nim histeryczny śmiech, nawet nie zauważył, kiedy też zaczął płakać. Tsunade zakryła dłonią jego usta próbując go uciszyć, jednak Jiraiya nie potrafił przestać. Na przemian krzyczał, śmiał się i płakał nawet długo po tym jak gardło odmówiło mu posłuszeństwa. Później robił to, nie wydając żadnego dźwięku.

Przepowiednia, którą usłyszał ponad trzy dekady temu mówiła, że od jego wyborów będzie zależał los świata. Tak się stało. Chwilami nie wierzył w te słowa, innym razem wmawiał sobie, że ma jeszcze dużo czasu, że nie trafił na odpowiednią osobę. Wymówki, które towarzyszyły mu przez całe życie właśnie zbierały krwawe żniwo.

---

Powieki Kakashiego były ciężkie i podniesienie ich okazało się trudną walką. Ktoś mógłby pomyśleć, że lubił spać. Biorąc pod uwagę jego wieczne spóźnialstwo i lekceważące podejście do terminów to w zupełności zrozumiałe. To jednak nie do końca pokrywało się z prawdą. Kakashi nienawidził śnić. Miał na swoich rękach tyle krwi, że potępione dusze musiały ustawiać się w kolejce, chcąc wkraść się do jego koszmarów. Jedna noc nie wystarczała, a on zawsze zwlekał się z łóżka skoro świt, dając im jeszcze mniej czasu.

W tych chwilach po przebudzeniu, a przed gustownym spóźnieniem się na każdą możliwą okoliczność, Kakashi wspominał. Myślał nad błędami, które popełnił, imionami, które wymazał z historii. Musiał o tym pamiętać, był im to winien.

Rozmazany obraz widział obojgiem oczu. Oznaczało to, że ktoś usunął jego ochraniacz. Otępiały rozum nie potrafił przypomnieć sobie nic konkretnego, co nakierowałoby go na sytuację, w której się znalazł. Głowa pulsowała tępym bólem. Ręka automatycznie dotknęła twarzy, upewniając się, że maska jest na właściwym miejscu. Nawyk, którego nabawił się wiele lat wcześniej. Już w pierwszym roku, kiedy zaczął ją nosić. Prosty gest, który towarzyszył mu przez całe życie.

Usłyszał głosy. Niektóre ciche, dobiegające zza murów budynku, w którym się znajdował. Inne głośne, irytujące, jak żale dawnych towarzyszy, które ciągle pobrzmiewają mu w głowie. Zobaczył, że znajduje się na łóżku szpitalnym w pomieszczeniu, którego nie znał. Dziesiątki identycznych znajdowało się w równych odstępach. Na każdym z nich leżał ranny człowiek.

— Hatake-san, proszę się nie ruszać — powiedziała cichym, suchym głosem młoda lekarka.

Z westchnieniem rezygnacji i głośnym jękiem bólu, opadł ponownie na pościel. Nie znał tej kobiety, ale ochraniacz Konohy na jej głowie podpowiadał, że jest jedną z nich. Nie miał pojęcia, czy jest kimś ważnym, czy mało istotnym. Poza Sakurą i Tsunade nie znał innych medyków, a szpital omijał szerokim łukiem, łypiąc na niego groźnym wzrokiem. Nienawidził szpitali. Jego głowę wypełniły wspomnienia.

Jasne światło pojawiło się znikąd. Kiedy podniósł wzrok ku górze, pomyślał że tak wyglądałby wybuch słońca. Miał wrażenie, że ogień i magma spadają z nieba.

— Hatake-san, nie możesz jeszcze wstawać.

Nie słuchał jej. Automatycznie uniknął wyciągniętych dłoni. Nawet pokiereszowany miał nad nią przewagę. Czarny kształt latał nad oknem, rozpoznał go. Miał taką nadzieję.

Albo doszukuję się znaków, prychnął w myślach.

Utykając, minął parę łóżek i otworzył okno. W oddali zobaczył dym unoszący się nad centralną częścią osady. Tam gdzie była akademia, rynek i wieża kage. Ryk wrony zabrzmiał mu w uszach, powodując jeszcze silniejszy ból głowy.

Światło spadło z nieba. Parę dzieci potknęło się o własne nogi. Nikt nie krzyczał, a może dziwny pisk towarzyszący obcej technice zagłuszał wszystko dokoła. Musiał coś zrobić.

Z głośnym jękiem osunął się na podłogę. Jedna ręka dalej uparcie trzymała się drewnianego parapetu, jakby to mogło w czymkolwiek pomóc. Czarny ptak zakrakał złowrogo, przelatując kilka centymetrów nad ramą okna. Kakashi zacisnął dłoń w pięść, czując w niej skrawek jakiegoś materiału.

Mam to, Sakura.

Później wróciła ciemność.

Młoda lekarka podbiegła do nieposłusznego pacjenta, zaraz za nią szedł jeden z sanitariuszy.

— Zemdlał. Pomóż mi go podnieść. Może być w szoku.

— Jego energia jest bardzo słaba. Co mu się stało?

— Wyczerpanie chakry. Przyzwał potężną technikę ziemi, żeby ocalić ludzi na rynku. Naruszył rezerwy życiowe. Musi odpocząć.

---

W Kraju Ognia zawsze wiało. Można pomyśleć, że ta charakterystyczna cecha powinna określać tylko Kraj Wiatru, ale tak nie było. Czasami trafiały się silne podmuchy, zrywające dzieciom słomiane kapelusze z głów, ale najczęściej był to łagodny zefir, który zbierał słabe liście z drzew i pozwalał im tańczyć w powietrzu. 

Wiatr przyniósł zapach spalenizny. Cieszyłaś się, że nie czuć zwęglonych ciał. To tak charakterystyczna woń, której nie można pomylić z niczym innym.

Głupia, podpowiadał rozsądek. Energia była tak duża, że nikogo nie trawił ogień. Zniknęli w jednej sekundzie.

Konoha zamieniała się w krater w ziemi.

Tam kiedyś był twój dom. Nie myślałaś o powrocie. Może raz pojawiła się w twojej głowie myśl, że kiedy Naruto zostanie Hokage, spróbujesz się z nim skontaktować. Może udałoby się wam spotkać gdzieś na neutralnym gruncie, wymienić się obelgami i żalami, a później trwać w swoich ramionach. Tęskniłaś za nim. Chciałbyś, żeby więź, która was łączyła, była mocniejsza.

To nie był tylko twój dom. Po raz pierwszy widziałaś u Itachiego takie spojrzenie — załamane, niepewne. Nie chciałaś mocniej ścisnąć jego dłoni w obawie, że rozpadnie się na twoich oczach.

— Miałem ich chronić. — Jego głos był cichy i przez chwilę zastanawiałaś się, czy znów nie był w twojej głowie. Nie, to było niemożliwe, zerwaliście technikę.

Koniec dziejów. Czy przyszli historycy będą liczyć czas nowej epoki, biorąc za punkt odniesienia upadek Konohy? Czy właśnie byliście świadkiem piekła, koszmaru, który w następnym pokoleniu będzie zaledwie rozdziałem w podręczniku? A może tylko paroma linijkami tekstu?

Chakra Sasoriego drażniła twoje zmysły. Roztaczał ją odkąd był w odpowiedniej odległości, żebyście nie wzięli go za kogoś obcego. Odwróciłaś się w odpowiedniej chwili, żeby zobaczyć rude włosy wyłaniające się z lasu za wami.

Miał na sobie mundur Konohy. Kiedy rozmawiał z mieszkańcami, przybrał pewnie inną, mniej rzucającą się w oczy twarz. Mistrz marionetek, który miał szpiega w każdej wiosce, sam zaczynał jako jeden z nich. Miał do tego talent.

— Zdążyli ewakuować większość mieszkańców. Stracili około dwadzieścia procent ludności — powiedział.

Setki żyć, pomyślałaś. Żal ścisnął twoje gardło. Nigdy nie byłaś na wojnie, to normalne, że shinobi i mieszkańcy wiosek ninja ginęli w potyczkach. Nigdy chyba się nie przyzwyczaisz do rzezi na taką skalę.

— Pain ich zaatakował. Hokage żyje. — Orzechowe oczy skierowały się na twoją twarz. Podziękowałaś mu za tę informację skinieniem głowy. — Hatake także. Przekazałem mu wiadomość przez twojego chowańca, Itachi.

— Naruto? — Twój głos był cichy i słaby. Spodziewałaś się, jak będzie brzmieć odpowiedź.

— Zabrał go.

Ręka Itachiego drgnęła w twojej dłoni. Co więcej mógł w tej sekundzie zrobić?

— Kakashi nam pomoże — szepnęłaś do nieruchomej twarzy Sasoriego. Wyraz jego oczu drwiąco mówił: "dziecko, nie mów rzeczy oczywistych" , ale powstrzymał się przed zbędnymi komentarzami. — Jiraiya… Nawet nie wiem, czy jest w wiosce.

— Przybył już po ataku.

— Ale czy dołączy do naszej walki?

— Zrobi to — przemówił Itachi. Odezwał się cichym i pewnym głosem. — Teraz to także jego walka.

O fabule powiem mało. Tylko tyle, że już mam plan na wszystko, do samego końca.

Hej, wędrowcze, chciałbyś przeczytać one-shot z Naruto o kimś konkretnym, ale kurna nigdzie go nie masz/przeczytałeś już wszystko, co było?! Zapraszam na Zbawienie na sprzedaż, gdzie możecie zamówić partówkę dla siebie. Zamówienia nadal są otwarte. 

Nowości znajdziecie również na Napraw mnie, sensei!