8. Kłamstwo, czyli całe jego życie

W końcu zdrowego rozsądku nigdy za wiele.

Uśmiech wypłynął na jego młodą twarz. To nie było właściwe, zresztą jak większość przyjemnych rzeczy na tym świecie. Itachi doskonale wiedział, że sam prosi się o karę. Powinien dać jej spokojnie żyć w wiosce. Przecież była bezpieczna. Pain nie miał o niczym pojęcia. Mimo to nie potrafił oprzeć się pokusie, więc nałożył na nią to jutsu. Była czymś dobrym i dlatego lgną do niej jak ćma do płomienia świecy. Chciał przez chwilę poczuć się jak zwyczajny człowiek. W całym jego życiu nikt mu na to nie pozwolił.

— Co cię tak bawi, przyjacielu? — Kisame wyszczerzył się w przebiegły sposób. Mimo że chwilami prowadzili przyjemne rozmowy, to Itachi nie był na tyle głupi, żeby stracić przy nim czujność.

— Jedynie myśli — odpowiedział.

Jeśli się na tym zastanowić, wcale go nie okłamał. Nie musiał dodawać, że należały do kogoś innego.

---

Czcigodny Orochimaru jest zbyt pewny siebie, pomyślał Kabuto z nutą obawy. Sannin był obecnie jednym z najsilniejszych żyjących shinobi, jednak to nie przeszkadzało młodemu medykowi zwyczajnie martwić się o mentora. Nadal nie czuł się idealnym wojownikiem, który potrafi skupić się na wyznaczonym celu i ludzkie przywary w dalszym ciągu go ograniczały.

Oprócz ich trójki siedziba była całkowicie opustoszała. Wybrali ją ze względu na bliskość Mostu Nieba i Ziemi. Uważał, że spędzenie dodatkowych chwil akurat w tym budynku jest wyjątkowo nierozważnym pomysłem. Nie odważył się jednak pouczać swojego sensei, nie przeszło mu to nawet przez myśl. Oczywiście w jakimś stopniu bał się jego osoby (byłby głupcem, czyniąc inaczej), ale przede wszystkim kierował się głęboko zakorzeniony szacunkiem i podziwem. Nie zwykł podważać woli swego mistrza, ani komentować czynów, o ile sam tego nie zażądał.

Mimo wszystko, nadal targały nim obawy.

— Znajdź dla mnie czas — rozkazał głos wydobywający się z ciemności, a wraz z nim zalśniły nadnaturalnie jaskrawe oczy.

Ta czerwień jest przerażająca, pomyślał. Sharingan byłoby o wiele znośniejszy, gdyby nie jarzył się wściekle tą przeklętą barwą.

Sannin obnażył rząd białych zębów w uśmiechu pełnym zadowolenia.

— Tak szybko odzyskałeś siły, Sasuke-kun? Czyżby przyjaciele z wioski nie dostarczyli ci należytej rozrywki?

Chłopak podszedł do nich. Nawet w świetle świec jego twarz była równie blada, co ich mistrza.

— Nie walczyłem. Oczekiwałeś szpiega Akasuny, a takowy się nie zjawił. Walka z Hatake to tylko zbędne zamieszanie. Trenuj mnie. Teraz.

Dzieciak był wyjątkowo arogancki, co do tego Kabuto nie miał najmniejszych wątpliwości. Odkąd trafił pod opiekę Orochimaru-sama w wieku trzynastu lat, nie dał się zastraszyć. Z każdym kolejnym rokiem jego postawa była coraz gorsza. Dobrze wiedział, czego Sannin oczekuje i czuł się przez to ważny.

Zbyt ważny.

Młodzieniec cieszył się na samą myśl, że dzień, kiedy ten pewny siebie wyraz twarzy zniknie z oblicza Uchiha, zbliżał się wielkimi krokami.

— Nie teraz, Sasuke-kun. Udajemy się na obrzeża Kusy. Mam tam starą, zniszczoną siedzibę, a w jej podziemiach bardzo przydatne zabawki.

— Nigdzie nie idę.

— Nie ma takiej potrzeby. Wrócimy wieczorem, a nocą zmieniamy kryjówkę.

Dobrze wiedział, że Uchiha w środku kipi złością i to sprawiło Kabuto dziką satysfakcję. Jednak nadal uważał, że korzystanie z maksymy „najciemniej jest pod latarnią” to nie był dobry sposób na ukrywanie informacji.

---

Sasuke nigdy wcześniej nie był w tej kryjówce, choć Sannin zwykł zmieniać miejsce ich pobytu średnio co dwa lub trzy tygodnie. Nie interesowała go liczba i lokalizacja miejsc należących do Orcohimaru, ale słuchał i notował w głowie wszystkie aspekty jego życia. Informacji nigdy dość, zwłaszcza mierząc się z groźnym przeciwnikiem.

Napotkał drzwi wyrzeźbione z jakiejś odmiany jesionu. Jako jedyne w całej siedzibie były zamknięte, w dodatku ukryte w podziemiach. Zmarszczył brwi, dotykając gładkiej tafli przejścia. Mieli go za głupca, łatwo było grać przed nimi furię, jednak teraz naprawdę czuł złość. Zacisnął zęby.

Jakaś technika blokował mu przejście. Skoncentrował się i poczuł delikatnie mrowienie w opuszkach palców. Na jego dłoni pojawiły się iskry, podobne do tych, które tworzą się przy spalaniu zimnych ogni. Poczuł jak chakra wibruje, przechodząc przez całe ciało i kumuluje się na wyciągniętej ręce. Natura błyskawicy zawładnęła nim, spychając drugą, ognia, w głąb ciała. Ciemny korytarz rozjarzył blask Chidori. Błyskawice z precyzją chirurgicznego ostrza cięły drewniane wrota. Drzwi rozpadły się na kilka większych kawałków i obłok trocin.

Idioci.

Zabezpieczenie opierało się na naturze ziemi i w krótkiej chwili poddało się namiastce jego techniki. Niech go nie doceniają, wszystko mu jedno. Działają na swoją zgubę i według jego planu.

W pomieszczeniu znajdowały się szafki z teczkami. Całe mnóstwo pożółkłych papierów. Zaczął je pobieżnie przeglądać, wyczytując skrawki informacji o wioskach.

Krwawa Mgła — czytał — innowacyjny egzamin w akademii, selekcja… Czwarty Mizukage… Najsilniejsi ze szczepu…

Próbował zignorować cichy głosik, który dopraszał się rozmyślania o dzisiejszym dniu. Irytował go.

Czerwony Piasek… Shukaku… Mnich Bunpuku… Czwarty Kazekage… Niezliczone próby zgładzenia Jinchūriki.

Nie zabił Naruto, był tego absolutnie pewien. Cholerny demon na pewno go uratował. Znów będzie plątał mu się pod nogami.

Kumo… Nieudana próba przejęcia byakugan… Nieudana próba przejęcia sharingan… Nieudana próba zaimplementowania Sanbiego… 

Prędzej czy później znów nadarzy się okazja.

Konoha… Sojusz z Krajem Wiru… Atak Kyūbiego… Niepotwierdzone plotki o Uchiha Madarze… Minato Namikaze… Uchiha Itachi…

Zacisnął dłonie na starej kartce papieru. Z trudem łapał chlusty powietrza.

— Pieprzone kłamstwa.

Zlecenie eksterminacji klanu.

Czuł jak wszystko wewnątrz niego buzuje. Był wściekł, szaleńczo i bezmyślnie, jak za dawnych lat, kiedy Kakashi musiał go zatrzymać podczas pojedynku na dachu szpitala. Jedynie pozostałości zdrowego rozsądku powstrzymywały go przed zwęgleniem dokumentu. Potrzebował dowodów.

Przypomniał sobie mokre od łez oczy brata. Ale to były tylko omamy, halucynacje — wmawiał sobie. Chwycił się dłońmi za skronie. Nie potrafił w tamtej chwili trzeźwo myśleć, a senne mary i jawa zdawały się zlewać w jeden rozmazany obraz. Był cholerną marionetką, tylko nie wiedział w czyich rękach wesoło podrygiwał. Zaczął krzyczeć w opustoszałej siedzibie, jak obłąkany i niespełna rozumu.

---

Już dawno zapadł zmierzch, kiedy Orochimaru udał się do swojego pokoju. Sala treningowa świeciła pustką, podobnie jak korytarz. Ale to nie ważne, znalezienie chłopca Uchihów nie było priorytetem. Ręce mu drżały. Ciało przejęte przed trzema laty powoli dogorywało. Wielka szkoda. Spodziewał się po nim dużo więcej. Z drugiej strony dobrze się składało, bo nie mógł pozwolić czekać następnemu kontenerowi. To byłoby głupie.

Nawet nie usłyszał świstu powietrza.

— No, no, no, całkiem sprawnie, Sasuke-kun.

Chłopak zrobił postępy, to trzeba mu przyznać. Przygwoździł ciało Sannina do drewnianego oparcia krzesła swoją kataną. Stanął, patrząc mu w oczy, a wzrok miał dziecięco zraniony i nieobliczalny.

— Co się stało? Czyż byś potrzebował rozmowy? — wysyczał spokojnie i uśmiechnął się przebiegle.

— Gadaj, czy to prawda?

— Ależ co takiego?

— Mój klan, gadaj!

— Wygląda na to, że zawitałeś tam, gdzie nikt cię nie oczekiwał, Sasuke-kun. Czyżby poznane informacje zamieszały ci w głowie?

Orochimaru grał mu na nerwach i robił to po mistrzowsku. W oczach chłopca tańczyły iskry szaleństwa. Wbił w jego drugie ramię kunai, całkowicie go unieruchamiając.

— Myślałeś, gadzie, że jestem tak głupi…

— Czekałem, aż je znajdziesz — przerwał, zbijając Sasuke z tropu.

— Zrobiłeś to specjalnie?

— Dziecko, jesteś dobry w fechtunku i technikach, jednak musisz wziąć dodatkowe zajęcia z manipulacji.

Był wściekły, niemożliwie wściekły. Dobrze wiedział, że właśnie takie zachowanie chciał wywołać w nim Orochimaru, jednak nie potrafił się opanować.

Sannin otworzył usta, a był to widok makabryczny i nieludzki, kiedy rozszerzały się coraz bardziej i bardziej i uwolnił swoje prawdziwe oblicze.

Biały wąż posiadał jego twarz, choć była w pewnym stopniu zniekształcona — powiększona i karykaturalna. Był ogromny i niebezpieczny, Sasuke doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jednak znał również jego sekret, nie mógł długo pozostać w tej postaci. Uśmiechnął się przebiegle i spokojnie, w jednej chwili wszystko z niego uleciało i nie pamiętał o kłamstwach, zdradach i tajemnicach. Jego jedynym celem było przeżycie.

— Wiesz co? Już od długiego czasu nie jesteś w stanie niczego mnie nauczyć.

Sannin nie miał pojęcia o jego asie w rękawie — mocy, którą nabył samodzielnie i zażarcie skrywał. Musiał udawać zmęczenie podczas treningów, wytracać chakre na głupstwa i błahostki, zniwelować użycie Chidori i jutsu mu podobnych do minimum. Już dawno był gotowy na tę potyczkę.

---

Ciało dużego białego węża leżało na podłodze. Walka była krótka, lecz niezwykle intensywna. Pokonał go tym, czego pragnął najbardziej, swoim Sharingan.

Kabuto również był martwy. Kiedy zobaczył zabitego mistrza rzucił się na niego ze zwykłym kunaiem i okrzykiem rozpaczy na ustach. W tej jednej chwili przypominał mu o Naruto i jego, pożal się Boże, stylu walki i nadpobudliwości.

Sasuke rechotał — nieludzko i dziko. Śmiał się, bo jak zwykle ktoś mataczył w jego losach. Śmiał się, bo znów nie wiedział, którą drogę powinien obrać. Śmiał się, bo po raz kolejny jego życie okazało się zlepkiem kłamstw.

Usiadłam ostatnio do Boruto i kurcze strasznie brak mi klimatu z wyprawy do Wioski Fal/egzaminu na chunnina. Wszystko jest... zbyt spokojne. Szczerze mówiąc oglądał to tylko dla epizodów z Lee, Sakurą, Gaarą i Naruto xD

Jednie Sarada skradła moje serce. Uwielbiam to, ze jest skórą zdjętą z ojca, ale charakter ma zwariowanej mamuśki. Reszta postaci jest dość płytka. No może Mitsuki jest coś wart, ale nie wypowiadam się za bardzo, bo jestem raptem na trzydziestym odcinku.

Krótki rozdział, ale nic już z tym nie zrobimy. I tak was rozpieszczam rzucając część co tydzień xD 

Buziaki~