23. Burzowe chmury

Sasuke nie mógł zaczerpnąć powietrza. Obudził się z zaciśniętą krtanią i sztywnym ciałem. Obraz przed jego oczami był niewyraźny. Nawet nie przejmował się, kto go dusił. Wielu ludzi chciało jego śmierci. Prawdopodobnie nie znał nawet połowy z nich. Sekundy męczarni zajęło mu uświadomienie sobie, że to jego własna ręka ściska gardło.

Rozkaszlał się, siadając na łóżku. Zimno ściany za jego plecami nieco go otrzeźwiło. Miał nabrzmiały język i czuł suchość w ustach. Drżąca dłoń próbowała znaleźć naczynie z wodą.

Rzuciłeś nim, przypomniał sobie. Grymas goryczy pojawił się na jego twarzy wraz z myślą o Sakurze. Czuł dyskomfort, że znajdowała się tak blisko.

Po cichu wiedział, że jeszcze nie raz spotka Naruto w swoim życiu. Ten idiota prędzej skona niż się podda. Ale reszta wioski… Nie myślał, że będzie miał kontakt z kimkolwiek. Niespodziewane spotkanie sprawiało, że czuł się osaczony. Jej oczy pytały go, za czym teraz podążał. 

Zaciśnięta pięść uderzyła w szary materac. Mimo znacznej siły, którą włożył w cios, drewniany dom pozostał uśpiony. Sasuke otworzył okno, a nocna bryza uderzyła go w twarz. Odetchnął głęboko zimnym powietrzem.

Naprawdę nie wiedział, co powinien teraz czuć. Prawda o klanie go przytłoczyła. Z jednej strony czuł, że jest coś winny Itachiemu za ciężar, który na siebie wziął. Sasuke wiedział, że osada znalazłaby inny sposób na unicestwienie klanu Uchiha, a dzięki jego bratu mogli przeżyć oboje. 

— Co z wioską, która nas zdradziła? — zapytał głos skryty w ciemności nocy.

— Nie wiem, ojcze — szepnął, masując swoje skronie.

Drewniany parapet zaskrzypiał głośno, kiedy oparł na nim ciężar swojego ciała. Sasuke odszedł w cichą noc.

---

Nagato siedział podpięty do aparatury, która stabilizowała jego funkcje życiowe. Obserwował poczynania Konan. Nie sprawdzał jej, tylko był równie niespokojny i podekscytowany, co ona. Potrafiła to wyczuć.

Ciało Yahiko oparte było o statuę Dziesięcioogoniastego. Skamieniałe drzewo, z którego zostało stworzone przed wiekami, emitowało zieloną, leczniczą chakrę. W jego wnętrzu znajdowały się już cztery z dziewięciu ogoniastych bestii.

— Ichibi pojmany przez Deidarę — wyliczała. Uważnie przyglądała się ciału przed sobą. Dotknęła jego krótkich, postrzępionych włosów opuszkami palców. — Nibi z Kumo pokonany przez Hidana i Kakuzu. Sanbi przechwycony z wód Kiri. Yonbi?

— Kisame się nim zajął, zanim zginął z rąk konoszan. 

Rudym mężczyzną wstrząsnął suchy kaszel. Kroplówki podłączone do wychudzonych ramion wiły się dokoła niego jak węże.

— Tak, zgadza się — szepnęła. Była poddenerwowana. Nie chciała myśleć, że przez Uchihę niemal stracili Yahiko.

To tylko puste pudełko, upomniała się.

— Jesteśmy niemal na półmetku — powiedział cicho Pain.

Pnącze Drzewa Chakry zaczęły się poruszać, uwalniając Yahiko. Konan chwyciła go w ramiona. Próbowała wyczuć jego zapach, ale zniknął lata temu. Wyparował wraz z ciepłem i chakrą, kiedy leżał martwy na ziemi Ame. Pamięta, że padał wówczas mocny deszcz — duże, gęste krople obmywały jego pustą powłokę i mieszały się z jej łzami.

Nie obchodziła ją widownia, bo nawet jeśli zgadzała się traktować Nagato jak pana i nowego boga, to nie była całkowicie pozbawiona uczuć. Potrzebował jej. Znała swoją wartość.

Ciało poruszało się lekko w jej ramionach. Pozwoliła mu stanąć o własnych siłach i znów potraktowała go jak broń, kiedy uważnym wzrokiem obserwowała powolne ruchy. Musiała sprawdzić, czy był w pełni sprawny, aby lider mógł przelać w niego swoją wolę.

— Wydaje się, że jest  w porządku.

Nagle narzędzie otworzyło oczy, a Konan niemal potknęła się robiąc dwa szybkie kroki w tył.

Godziła się, żeby Pain korzystał z ciała ich przyjaciela. Godziła się, żeby Yahiko stał się zabawką w jego rękach, ale bogowie, nie dała mu przyzwolenia na coś takiego. To było jego dawne spojrzenie. Oczy mężczyzny nie miały w sobie rinnegana. Były jak dwa małe, czarne kamienie. Wydawały się uśmiechać. Pogodne, beztroskie, szczęśliwe.

— Możemy to zrobić — przemówiła pusta skorupa i rozłożyła dłonie przybliżając się o krok.

A może to tylko kolor tęczówek? pomyślała. Z trudem przełknęła ślinę. Czuła jakby coś utkwiło jej w gardle. Może dopowiadam sobie zbyt wiele?

Konan zagryzła wargę do krwi. Jej metaliczny smak wcale nie pomógł.

— Przestań — wycedziła przez zaciśnięte zęby.

— Myślałem, że ci to pomoże. — Postać odezwała się znów jako Nagato. Zamknął na sekundę oczy, a później znów były szare, naznaczone rzędami okręgów.

— Byłeś w błędzie.

Właściwe ciało boga nowego świata nawet nie mrugnęło, obserwując ją uważnie.

— Emocje nie mogą nas ograniczać — powiedział.

— Nawet twoja nienawiść? — warknęła.

— Konan?

Szybko odwróciła się plecami do ich obu. W kącie groty dostrzegła niewielki ruch.

Gość specjalny, zakpiła w myślach.

Odetchnęła głęboko. Nie powinna reagować w tak przesadny sposób, ale naprawdę ją zaskoczył. Nigdy tego nie robił, nigdy nie próbowała udawać prawdziwego Yahiko. Nie ważne czy głosem, spojrzeniem, czy zachowaniem. Dlatego tak nią to wstrząsnęło. W jednej chwili powróciły wspomnienia z utraconych lat.

— Stworzę dla nas nowy świat — zapewnił. — To było marzenie naszej trójki.

— Nadal nim jest. 

Nawet jeśli jeden z nich nie żyje. Nawet jeśli nie mają nic z tamtej niewinności.

Nienawidziła tego typu rozmów. O wiele łatwiej było jej funkcjonować, kiedy Nagato traktował ją jak rzecz. Może się wtedy całkowicie wyłączyć i postępować ściśle wedle planu.

— Wiem, co mam robić.

— A ty? — Wzrok Peina powędrował do rogu jaskini, gdzie chwile wcześniej spostrzegła ruch.

Zawsze czai się w cieniu, pomyślała. 

— Który? — zapytał dotąd cichy obserwator. Miał niski, przyjemny dla ucha baryton.

— Siedmioogoniasty z Taki.

 Zapięła szczelnie płaszcz, chroniąc się przed deszczem, który nigdy nie ustawał w wiosce, którą nazywali domem. Nie chciała słuchać dalszej wymiany zdań. Wyszła z kryjówki, która znajdowała się w gęstych, małych lasach Ame. Krople uderzały mocno o jej ciało. Stała tak chwilę, próbując się zresetować, wyciszyć i uspokoić. Po minucie zniknęła w setkach białych kartek papieru. 

---

— W Iwie słońce zawsze świeci mocniej.

Hidan kucnął pod karłowatym drzewem, próbując ukryć się w jego cieniu. Promienie przebijały się przez rzadkie liście i raziły go w oczy. Dotknął ręką nagrzanej ziemi. Wydawała się bardzo twarda. Dłonią roztrzepał cienką warstwę piasku miedzy nogami i zauważył, że zaraz pod nim jest lita skała.

— Czy ta wioska to jeden pieprzony kamień? Jak w takim razie rosną tu te cholerstwa? — Czubkiem kosy wskazał na miniaturowe drzewo.

— Mam cię uczyć podstaw botaniki?

— Czyli wiesz?!

Kakuzu rozluźnił chustę na swojej twarzy. Nawet jemu było gorąco. Nie ściągnął jej jednak całkowicie. Wiedział, że nie należy poddawać ciała  bezpośredniemu działaniu promieni słonecznych.

— Natura zawsze znajdzie rozwiązanie.

— Jasne. Założę się, że jakiś psychopata zasadził je tutaj przy użyciu chakry, żeby patrzeć jak walczy o życie.

Brunet rozłożył mapę szukając alternatywnej drogi do Ame. Mieli nie przechodzić przez inne wioski shinobi.

— Twój znajomy? — zapytał sunąc palcem po papierze.

— Haha! Pierdolony komediant się znalazł. Dlaczego, kiedy nareszcie coś pokrewnego żartowi wypada z twoich ust, jest tak kiepskie?

Hidan wstał gwałtownie. Wypiął swoją obnażoną klatkę piersiową w stronę słońca. Na jego skórze pojawiały się pierwsze ślady oparzenia. Zamachnął się kosą, a krew z niej spadła na suchą ziemię Iwy. W sekundzie krople zostały wchłonięte przez piasek zostawiając po sobie jedynie ciemniejsze plamy.

— Ruszamy bezpośrednio do Ame.

— Co? — zapytał przeciągle. Zachowywał się jak znudzone dziecko. — Przecież jesteśmy bliżej granicy z Kusą. Będzie trzeba iść...

— Mamy omijać shinobich. Rozkaz był wyraźny.

— Dookoła! Cholera, nienawidzę, kiedy mi przerywasz!

Kakuzu uniósł wzrok na niebo, oceniając godzinę. Było około dziewiątej, musieli ruszyć się z miejsca inaczej słońce niepotrzebnie zabierze im energię. Spojrzał na Hidana — głośnego, irytującego i sprawiającego wiele problemów, jednak był zadowolony z tej współpracy. To nie tak, że mężczyzna nie działał mu na nerwy, bo było wręcz przeciwnie. Ale fakt, że obaj byli niemal nieśmiertelni znacznie ułatwiał ich relacje. Nie mogli zabić się nawzajem, nawet kiedy bardzo chcieli.

— Ty go niesiesz — Hidan schował kosę za plecy i ruszył przed siebie.

— Idziesz w złą stronę, idioto. 

Mężczyzna z białymi włosami jedynie wzruszył ramionami i zmienił kierunek. Brunet podniósł z ziemi ciało wojownika w czerwonej zbroi płytowej. Jego twarz przesłonięta była maską zrobioną z podobnego materiału. Kapelusz, który pasował do kompletu, leżał roztrzaskany kilkanaście metrów dalej.

— Żyje?

— Jinchūriki trudno zabić.

— Wszystko nabrało pędu, no nie? — Mężczyzna poprawił swoje białe włosy przeczesując je palcami. — Ciekawe, co się stało.

— Najpewniej nieprzewidziane problemy. Ludzie zawsze panikują pod presją.

Dwie godziny później opuścili Iwe. Wioska dopiero po tygodniu zauważyła brak Hana, naczynia pięcioogoniastej bestii.

---

Brakowało mu mgły. Nie wioski.

Bogowie nie!

Tylko mgły, w której można się ukryć. Szczelnie spowija wszystko dookoła, czyniąc cały świat zagadką. Oczywiście mógł ją przywołać, przecież kiedyś był shinobi Kiri. Jednak wybierał na swoją kryjówki miejsca, do których to zjawisko nie pasowało. Kto widział gęstą mgłę na granicy Kraju Wiatru? Tutaj nie pojawi się nikt z jego dawnego życia.

Stał się pustelnikiem. Po incydencie z Hotaru i klanem Tsuchigumo postanowił zaszyć się w jakiejś samotni z dala od wścibskich oczu. Mimo to z uśmiechem na ustach wspominał czas spędzony z blondynką i dobroć jej rodziny. Był jednak zdrajcą Kiri, poszukiwanym przez wioski shinobi i jinchūriki ściganym przez zgraje dziwaków. Nie mógł narażać ich na niepotrzebne problemy. 

Utakata westchnął. Męczyło go wszystko. Nawet ciepłe, suche powietrze odpowiednie dla tego regionu.

Siedział na dachu swojego prowizorycznego domu. Niewielki budynek krył się u podstawy dwumetrowej ściany piaskowca. Po południu, kiedy słońce zmieniało swoje położenie na niebie, panował tu przyjemny, błogi cień. W dłoni trzymał ulubioną broń — niewielką fajkę, za pomocą której tworzył bańki wypełnione chakrą. Zawsze uważał to za zabawny sposób na walkę.

Usłyszał za sobą kroki. Kiedy się odwrócił na ścieżce, kilkadziesiąt metrów od jego domu, stała kobieta.

— Rzadko spotyka się tu wędrowców — zażartował.

Jej twarz była jasna, przyjemnie kontrastowała z fioletowymi włosami. Milczała, przyglądając się mu spod przymrużonych powiek.

— Nie należysz do rozmownych, co? Są i tacy ludzie.

Odwrócił się ponownie w stronę słońca. Wiedział, co oznacza czarny płaszcz z czerwonymi chmurami. Pomyślał, że zaraz poczuje na swojej skórze przyjemny dotyk ciężkiej od wilgoci mgły, a uśmiech rozjaśnił jego twarz. Sekundę później ruszył do walki.

---

Zamaskowany mężczyzna obserwował trawiaste wzgórza Takigakure. Wieczna zieleń przypominała mu dawny dom. Zacisnął dłonie w pięści.

Już niedługo, pomyślał. Mam nadzieję, że na mnie czekasz, Kakashi.

Samotne dziecko podbiegło do niego z uśmiechem na ustach. Dziewczynka miała niebieskie włosy i bystre bursztynowe spojrzenie. Delikatny uśmiech rozświetlał jej twarz. Skóra na ramionach i szyi lśniła potem w świetle poranka. Jej oddech był nierówny, kiedy stanęła trzy metry od nieznajomego. 

— Cześć jestem Fū. Chcesz zostać moim przyjacielem? — zapytała. Jej wzrok był podekscytowany i magnetyzujący. Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. — Obiecuję, że nie będziemy się nudzić. Jestem taka samotna!

Mężczyzna wyciągnął katanę z pochwy na swoich plecach. W lśniącym odbiciu ostrza mignął sharingan. Dziecko nawet nie zdążyło zareagować. Uwięził ją w swoim mangekyo.

---

Kiedy parę godzin wcześniej pierwsze promienie słońca oświetliły dom, szukałaś Sasuke. Wszystkie emocje opadły, złość się rozmyła. Bosymi stopami szłaś cicho po drewnianych panelach. 

Próbując nie zwrócić na siebie uwagę Sasoriego czułaś się niemal jak wymykające się dziecko. Chciałaś, żeby Sasuke porozmawiał z Itachim raz jeszcze. Aby padły między nimi lepsze słowa zanim ich drogi się rozłączą. Wiedziałaś, że Itachi tego potrzebował. 

Jednak poza słońcem wpadającym przez otwarte okno, w pokoju nie było niczego innego. Zabrał nawet zakrwawione bandaże.

Dwie godziny później Sasori wykarczował drzewa dookoła chaty, w której spędziliście ostatnie tygodnie. Ułożył je przy wejściu.

— Mogłam ci pomóc — szepnęłaś. Przez chwilę zapomniałaś, że byliście uciekinierami. Konoha chciała głowy Itachiego, Suna nie pogardziłaby Sasorim, a teraz także reszta Brzasku mogła szukać zemsty. 

— Nie myśl, że jesteś niezastąpiona.

Nie wiesz, czy kierowała nim jakaś chwalebna myśl, że należy dać wam trochę czasu, czy naprawdę chciał pokazać, że jest samowystarczalny. Uśmiechnęłaś się. Zagadkowy człowiek z niejasną przeszłością.

Itachi stał za tobą lekko pochylony. Jego broda opierała się o twoje ramię. Miał zamknięte oczy, a jego oddech był spokojny i odprężony. Nie pozwolił przeprowadzić głębokiej analizy jego stanu, a to oznaczało tylko jedno. Doskonale wiedział, co mu dolega i na jakim etapie choroby się znajdował. To przerażało najbardziej. Chciałaś się z nim kłócić, ale życie nauczyło go nieustępliwości, której nawet ty nie umiałaś złamać.

— Jesteś pewien, że się zregenerowałeś?

Jego ciepły oddech drażnił płatek twojego ucha.

— Czy nie dałem tego dowodu godzinę temu? Wciąż czujesz głód, Sakura?

Prychnęłaś pod nosem.

— Próbujesz mnie zawstydzić, żebym nie ciągnęła tematu? Słaba sztuczka, Uchiha.

Sunijczyk podszedł do was, otrzepując dłonie z brudu. Jego czerwone włosy jarzyły się we wczesnych promieniach słońca. 

— Gotowe.

Itachi przytaknął, wysuwając się naprzód. Czerń w jego oczach zaczęła łączyć się z czerwienią, kiedy uaktywnił mangekyo. Czarne płonie Amaterasu pochłonęły prowizoryczny dom nie zostawiając nawet popiołu. Nie było nawet najmniejszego śladu waszej obecności.

— No to miejmy nadzieję, że twój braciszek zdążył wyjść — zakpił Sasori.

Posłałaś mu najgroźniejsze spojrzenie, na jakie było cię stać. Pal licho Sasuke, ale Itachi… Nie wiesz, czy był gotów na takie żarty. Dopiero odzyskał swojego brata. Jednak czy to było prawdziwe? Nie miałaś pojęcia, co mogło się dziać w głowie byłego towarzysza. Czy był w stanie porzuć nienawiść, która była dla niego jak tlen przez ostatnie parę lat?

Sasori westchnął

— Wyszedł w środku nocy — przyznał. — Nie zatrzymywałem go.

— Bardzo dobrze zrobiłeś — odezwał się brunet, przerywając technikę. — Po co miałbym siłą kazać mu zostać?

— Myślisz, że nikomu nie powie? — zapytał Sasori, sprawdzając zapasy w podręcznej sakwie i podając ci drugą z nich.

— Jestem tego pewien.

Wszystko się zgadzało. Miałaś przy sobie zioła lecznicze i zwoje, w których zapieczętowaliście sprzęt do tworzenia antidotum.

— Co teraz? — spytałaś przeskakując spojrzeniem między ich twarzami.

— Konan żyje, tego możemy być pewni. — Itachi odezwał się cicho. — Nie wiem, czy będzie chciała sama kontynuować plan.

— Nie wiemy też, czy Pain rzeczywiście gryzie ziemię od spodu — wtrącił Sasori.

— Prawda. Musimy sprawdzić, czy jego plan dalej jest realizowany.

Trzeba nadać trochę tempa akcji. Naprawdę chcę, żeby wyszło z tego coś przyzwoitego. Pierwotnie historia miała się skończyć na trzydziestym rozdziale plus epilog, ale teraz nie będę się o to starać za wszelką cenę. Po prostu popłyniemy z prądem ^^

Po komentarzu Eriko zrobiłam to, nad czym myślałam od jakiegoś czasu, czyli zmieniłam układ bloga. Poprzednio było upchane wszystko na jednej wysokości, teraz mamy troszkę luzu. Poza tym zmieniłam kolor tła. Samej trudno mi się czyta na bieluteńkim tle, wiec nie chciałam innych tym katować.

No i najważniejsza zmiana, witam oficjalnie na Ogniu Konohy! Stary tytuł "Odnajdź mnie w mroku" brzmiał patetycznie i pseudo-wyniośle, ale zostawiłam go przez sentyment do opowiadania, które było pierwowzorem tego bloga. Ale poza wątkiem ItaSaku wszystko się zmieniło, więc nie ma sensu kurczowo trzymać się przeszłości.

Zapraszam na Zbawienie na sprzedaż, gdzie pojawiły się w ostatnim miesiącu moje cztery nowe teksty i dwa Temiry. Jest to blog grupowy, więc jeśli ktoś miałby ochotę dołączyć szczerze zapraszam. Więcej informacji na miejscu w zakładce "O co tu chodzi?".

Razem z BlackRidd chcemy ożywić Nasz Spis Opowiadań. Między innymi wprowadzmy zakładkę ze zwiastunami i kącik dyskusyjny. Jeśli wchodzicie na bloga, to proszę o wzięcie udziału w ankiecie. Chcemy dowiedzieć się, czy na nasze działania będzie jakikolwiek odzew ;3